Het lijken wel enorme lampenkappen, zoals mensen met een grote woonkamer die boven hun grote woonkamertafel hangen, in een kek kleurtje of met een foto van een bos erop. Maar de toekomst heeft die fotobomen niet nodig, de toekomst heeft zelf bomen.
Zachte berken, om precies te zijn, Betula pubescens, inheems en karakteristiek voor Drenthe, de boom van vernieuwing en wedergeboorte. Tenminste, in de folklore. ‘Zuivering van ziel en lichaam en afscheid nemen van het verleden.’ Zo staat het in de Encyclopedie Drenthe. In de schets van de overkapping van het OVknooppunt Gieten is het overgeschreven, anders zou ik het niet geweten hebben. En er komt nog veel meer groen. Zegge, aan de rand bovenop de lampenkappen. En vegetatiematten in het midden met wel zeven soorten sedum erin; wit vetkruid bijvoorbeeld, en tripmadam en rozevetkruid en berghuislook. Zo leer je nog eens wat. Jammer dat je al die sedum straks alleen maar kunt zien als je een laddertje tegen een lampenkap zet.
De toekomst heeft ook een kiosk en een toilet en kunststofgl…
Het lijken wel enorme lampenkappen, zoals mensen met een grote woonkamer die boven hun grote woonkamertafel hangen, in een kek kleurtje of met een foto van een bos erop. Maar de toekomst heeft die fotobomen niet nodig, de toekomst heeft zelf bomen.
Zachte berken, om precies te zijn, Betula pubescens, inheems en karakteristiek voor Drenthe, de boom van vernieuwing en wedergeboorte. Tenminste, in de folklore. ‘Zuivering van ziel en lichaam en afscheid nemen van het verleden.’ Zo staat het in de Encyclopedie Drenthe. In de schets van de overkapping van het OVknooppunt Gieten is het overgeschreven, anders zou ik het niet geweten hebben. En er komt nog veel meer groen. Zegge, aan de rand bovenop de lampenkappen. En vegetatiematten in het midden met wel zeven soorten sedum erin; wit vetkruid bijvoorbeeld, en tripmadam en rozevetkruid en berghuislook. Zo leer je nog eens wat. Jammer dat je al die sedum straks alleen maar kunt zien als je een laddertje tegen een lampenkap zet.
De toekomst heeft ook een kiosk en een toilet en kunststofglazen abri’s. En de toekomst is verhard, met een abstract geometrisch patroon maar de looproute wordt afwijkend. En wat ook fijn is: in de toekomst schijnt de zon, de meisjes hebben rokjes aan en de jongens vinden een T-shirt wel genoeg. Zo heeft het architectenbureau het opgetekend. De provincie en de klankbordgroep en de welstandscommissie vinden het goed. Dat kun je je wel voorstellen, dat ze het goedvinden. Want het ziet er heel, eh … lekker modern uit. Net Battleship Galactica. Beam me up, Scotty. Maar de toekomst is nog niet zo ver. Eerst is het nog even heden. En het heden is grijs (januari, regen, natte sneeuw), winderig (twee graatmagere tweedehands bushokjes, vast gekocht op Marktplaats) en bovenal: kaal. Want voorlopig bestaat het OV-knooppuntplein uit betonplaten, aangestampte leem en smalle, kale perronnetjes. Als een natte krant ligt dat alles tussen een lege parkeerplaats en een volle fietsenstalling binnen een kringetje van schanskorven. Schanskorven? Hondenhokken van ijzerdraad zijn dat, volgestort met keien. Die worden in de toekomst trouwens ook begroeid. Met hedra. (Look out Scotty, the Hedra attack!)
Maar: de bussen rijden er al, ze stoppen keurig op tijd bij een van de zeven bushaltes die er ook al staan. Je kunt naar Groningen, Emmen, Stadskanaal, Veendam, Assen. Het meisje in de rode jas, de jongen met de rugzak, de mevrouw met de boodschappen: ze kunnen zo de wijde wereld in. En soms stopt er een bus voor niemand. Dat is altijd weer fijn om te zien. Want bussen horen ook te rijden als er niemand inzit. Dat is nu juist het wonder van het openbaar vervoer. In februari vorig jaar ging de eerste spade de grond in, dit voorjaar moet de zegge en de sedum op de lampenkappen. Dan moet het klaar zijn. Zou dat lukken? Als je het vraagt, zeggen ze (de provincie, de gemeente, rijkswaterstaat, de onderaannemer) vast dat ze erg hun best doen. En gelijk hebben ze. Je weet het maar nooit. Zo gaat dat nu eenmaal met plannen en tekeningen, je moet erdoorheen willen kijken. Je moet vertrouwen hebben.
Net als met het gezwoeg in de rotonde die de N33 aan de N34 vastknoopt. Daar wordt ook aan gewerkt. Je kunt het vanaf het OV-knooppuntplein (toekomstig) mooi bekijken als je op de bus moet wachten. De oude rotonde is weg, er is een gat vol bergen voor in de plaats gekomen. (De bergen moeten een viaduct over de N33 worden, in het gat moet de N33 eronderdoor.) Rond de oude rotonde die er niet meer is, is een tijdelijke weg aangelegd, een enkel baantje maar. Van vier kanten piept, zucht, slist, kreunt en bromt het verkeer zich daaroverheen, de hele dag door.
Tussen de tijdelijke weg en de tijdelijke bouwput (berg) is een kleine boulevard aangelegd. Die is voor de draglines, de kiepauto’s, de kranen. Dan staan ze niet in de weg. Op de boulevard lopen veel mannen. Ze dragen oranje hesjes. Ze zijn in hun eentje, getweeën, soms met een half voetbalelftal. Ze lopen rechtsom, ze lopen linksom en komen ze elkaar onderweg tegen, dan bewegen ze een mondhoek of een vinger, niet meer. (Je snapt het wel. De hele dag op die boulevard, dan word je gauw flauw van dat gezwaai en gedag zeggen naar elkaar.) Het is een mooi gezicht. Theater, maar dan echt.
Zo gaat dat. Je kijkt ernaar, je ziet dat er van alles wordt gedaan, je begrijpt er geen jota van. En als je de volgende keer terugkomt, ziet het er spic en span uit.
(Nu lopen er twee mannen over de boulevard. Eentje heeft een stok in zijn handen. Wat doen jullie? vraagt de fotograaf. Wij ruimen op, zeggen ze. Dat ze dat toch wel kan zien, zeggen ze. Kijk, dat bedoel ik nou met erdoorheen willen kijken.)