‘Soms als ik tot mijn diepste diepte keer, hergeeft gij mij het Holland van weleer’, dichtte Ida Gerhardt eens. Vaak denk ik bij het bekijken van de oude topografische kaarten van Drenthe aan dat Drenthe van weleer. De uitgestrekte heidevelden, de essen met de ‘eeuwige roggebouw’, de boerderijen verscholen tussen de brinken en de diepjes meanderend door de madelanden. Die topkaarten uit 1850, en vooral de latere, gekleurde rond 1900 zijn voor de gevoelige waarnemer een bron van grote schoonheid en roept bij het besef dat zoveel verloren is gegaan een nauw te dragen weemoed op. Dat beeld is voorgoed verdwenen natuurlijk, maar altijd ben je op zoek naar zo’n onbedorven stuk landschap.
De wandeling over de Hondsrug kies ik langs de lijn Valthe, Exloo, Borger. De hunebedbouwers lieten hun…
Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €52,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.
