‘Toen ik drie was, in 1988, kwam er nieuwe riolering hier. Van die betonnen buizen waarin je verstoppertje kon spelen. Het mocht natuurlijk niet, maar daardoor werd het juist leuker. Of je ging voetballen op het Herumaplein. Spelen kon ook vlak achter de Luingaweg. Door een soort brandgang, enkele huizen verder, kom je op het voetbalveld van het dorp. Daarnaast is een bosje. Doordat de begroeiing zo dicht is, kun je nu niet meer zien dat er ergens in het midden een paar bergjes liggen. Daar crosten we altijd. Om er te komen moest je door struiken met gemeen lange doorns. Ik ben altijd nogal een wild jongetje geweest en natuurlijk kreeg ik zo’n bijna vier centimeter lange doorn in mijn linkerknie. Naar Delfzijl om die eruit te laten snijden.
Ik was, geloof ik, toen tien jaar en inmiddels…
Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €52,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.
