Een middagwandeling in Sexbierum. Met Jellina de Witte (20) stap ik een straat in, vlakbij het huis waar zij geboren is. Wanneer we de hoek omslaan, schijnt de zon ineens recht in ons gezicht. Pal tegenover ons op de hoek van de Skoallestrjitte en de W.J. Kroesestrjitte stapt een pikzwarte neger uit zijn auto en begint op splinternieuwe blauwwit geschilderde Friese klompen aan de oversteek naar zijn huisdeur.
‘Toen ik klein was, was dit een echte aso-buurt. Alleen op de hoek waar we nu staan, woonde een mevrouw die mij, geloof ik, wel leuk vond als kind. Ze had in de voortuin een Rottweiler los lopen. Ik ben niet bang uitgevallen. Dus iedere keer wanneer ik daar langs kwam, probeerde ik door de afrastering heen, de hond te aaien.
Doodeng vond mijn moeder het maar ik kon gewoon niet van hem afblijven. Thuis mocht ik alleen een goudvis. Mijn moeder is namelijk allergisch. Iedere dag stond die hond te wachten. Ik was dan na schooltijd op weg naar Hendriks, een paar straten bij ons vandaan.
Ik hielp hem bij het verzorgen van zijn dieren.
Wíj woonden in de Buorfinneleane. Drie onder één kap. Op nummer 16, een huurhuis, ben ik geboren. Later heeft Heit nummer 20 gekocht. Vanwege de grotere tuin. …
Een middagwandeling in Sexbierum. Met Jellina de Witte (20) stap ik een straat in, vlakbij het huis waar zij geboren is. Wanneer we de hoek omslaan, schijnt de zon ineens recht in ons gezicht. Pal tegenover ons op de hoek van de Skoallestrjitte en de W.J. Kroesestrjitte stapt een pikzwarte neger uit zijn auto en begint op splinternieuwe blauwwit geschilderde Friese klompen aan de oversteek naar zijn huisdeur.
‘Toen ik klein was, was dit een echte aso-buurt. Alleen op de hoek waar we nu staan, woonde een mevrouw die mij, geloof ik, wel leuk vond als kind. Ze had in de voortuin een Rottweiler los lopen. Ik ben niet bang uitgevallen. Dus iedere keer wanneer ik daar langs kwam, probeerde ik door de afrastering heen, de hond te aaien.
Doodeng vond mijn moeder het maar ik kon gewoon niet van hem afblijven. Thuis mocht ik alleen een goudvis. Mijn moeder is namelijk allergisch. Iedere dag stond die hond te wachten. Ik was dan na schooltijd op weg naar Hendriks, een paar straten bij ons vandaan.
Ik hielp hem bij het verzorgen van zijn dieren.
Wíj woonden in de Buorfinneleane. Drie onder één kap. Op nummer 16, een huurhuis, ben ik geboren. Later heeft Heit nummer 20 gekocht. Vanwege de grotere tuin. De zolder was voor mijn broer. Achter sliep ik, een verdieping lager.
Als je naar buiten keek, zag je de W.J. Kroesestrjitte. Daar woon ik nu. Anderhalf jaar geleden ben ik ingetrokken bij mijn nieuwe vriend. Gek, als ik tegenwoordig wakker word, hoor ik de kikkers in de sloot aan de overkant van mijn ’oude straat‘ kwaken.
Twintig jaar ben ik pas en nu al twee keer verhuisd. In 1994 gingen we van Sexbierum naar Franeker en nu ben ik dus weer terug. Onze hele familie komt eigenlijk uit de buurt van Sneek. Heit kwam in Sexbierum terecht omdat hij hier een betrekking kreeg. Na veertien jaar had hij het wel gezien. Was blij dat er aan een school in Franeker iets vrij kwam. Ik was toen tien.
Ik heb nog bij Heit in groep acht gezeten van De Skeakel. Mijn ouders gingen iedere zondag naar de kerk. Dat was normaal in 1980. Tijdens de ‘kind-school-gezinsdienst’ mocht ik samen met mijn vader de kaarsjes aansteken. Ik ben niet kerkelijk meer, maar mocht ik ooit kinderen krijgen, dan doe ik precies hetzelfde.
Na verloop van tijd begon Heit het kerkbezoek als corvee te zien. De sfeer op zondag werd bovendien steeds verpest door de sociale controle in het dorp. “Het is zondagmorgen en de familie De Witte heeft nog steeds de gordijnen dicht!”
Ik kon goed leren maar ik vond de havo niks. Ik was te speels. Geef mij maar de mavo. En de dag was pas compleet als ik bij deze of gene de paarden mocht verzorgen. Heel jong al was ik hartstikke gewild. Door mijn werk bij Hendriks had ik nu eenmaal een dot ervaring.
Hendriks kwam uit Amsterdam. Hij was al in de zeventig, toen ik daar ging helpen. Er waren kippen en konijnen. Ook twee hangbuikzwijntjes, die het pal voor mijn neus deden met elkaar. Het pikante van de situatie drong niet eens tot me door. Ik had alleen maar oog voor Snuitje, een Shetland-pony en haar veulentje Lora. Heel Sexbierum was jaloers dat ik daar werkte. Een hoop kinderen belden aan, die wilden ook. Dan zei Hendriks: “Ik heb al twee meissies“. Gaaf hè.
Ik kon wel pony’s verzorgen maar paardrijden kon ik nog niet. Van Heit mocht ik op les. In Welsrijp. Om de beurt brachten mijn ouders me. Als Heit me reed, kwam hij halverwege de les al kijken. Mem bleef altijd in de auto zitten, achter de krant. Ik was fanatiek, niet normaal. Mijn mond stond helemaal strak, als ik galoppeerde.
Wij woonden amper in Franeker, toen ik voor het eerst voor een jongen viel. Hij haalde me af met de trekker van zijn vader. Niet aan huis natuurlijk. “Ga maar aan de rotonde staan”, zei hij, “ik pik je op”. Al na vijf maanden was ik hartstikke flauw van hem. Het leek net een jonge hond. Ik voelde me tien jaar ouder. Twee dagen voor kerst raakte het uit. Ik was zestien en moest nog janken ook.
Na school ben ik direct gaan werken. Eerst bij Welkoop, toen bij een merkkledingzaak en mijn voorlaatste bazin zat in de luxelingerie. Nu doe ik kantoorwerk. Voor het eerst in vijf jaar tijd ben ik vrij op zaterdag. Chique hè!
Aan de ene kant ben ik heel netjes. Ik draag graag dure merkkleding. Maar het liefst ren ik buiten rond in mijn meest vieze kloffie. De paarden, hè. Ik leef in twee werelden maar dat is prima zo. Ik ben daar even goed gek zeg, wie wil nou kiezen uit tweemaal lekker!’
