Soms lijkt de toekomst op gisteren. Het ligt er maar aan hoe je kijkt. Of beter gezegd: waar je staat.
Het begint zoals het eindigt: met een onderzoek en een rapport. Wat het begin betreft: ‘De koning te rijk op Ganzedijk!?’, januari 2008. Geschreven door een architectenbureau op verzoek van de Autoriteiten van Hogerhand. Hoe het verder moest met het dorp dat ook wel een gehucht heet, daar ging het over. Voor het gemak samengevat: leegstand, verslonzing, veel gedoe. Een verhaal van jaren, en verder: krimp. Wat gaan we doen? Weet je wat: we gooien het plat.
Wat het eind betreft: ‘Lessen uit Ganzedijk’, juni 2011. Geschreven door een bureau dat doet in ‘innovatieve oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken op het gebied van wonen’. Samengevat: tsjonge jonge, dat was me wat. Eens maar nooit weer.
Bombarie dus. Vuisten op tafel, affiches voor de ramen, actiecomité. Niet dat je het niet kunt begrijpen. Het gaat over wonen en familie en buren, hele levens lang.
Daarna was het weer zo dat de soep niet zo heet gegeten werd. Het plannetje was maar een Plannetje hoor en nog geen Besluit. De visie werd nog niet bestuurlijk gedragen, heet het in de brieven die de brand moeten blussen.
Nu moeten ze daar in Ganzedijk maar eens opschrijven hoe het verder moest, zeiden de Autoriteiten van Hogerhand. Aldus geschiedde en zo veranderde een sloopplan in een leefbaarheidsproject. Daar is over gesproken, daar is aan gewerkt en nu is het klaar. Of zoiets. Bijna. Veertien woningen gesloopt, hier en daar wat samengevoegd, links en rechts wat opgeknapt.
Twee komma twee miljoen euro heeft het gekost. Gemeenschapsgeld, zeggen de kniesoren. Maar kniesoren hebben altijd wat. En ze letten niet goed op. Het is toch een koopje? Het Plan Dat Niet Doorging was toch twee keer zo duur?
Een speeltuintje is er ook aangelegd. Het ligt op de hoek van de H.R. Remmersweg en de hoofdweg die net als Ganzedijk ook Ganzedijk heet – en daar zijn we nu. We kijken. Er is van alles om je heen te zien. Een ladder en een verfkwast, wasgoed aan de lijn, een tuin met een Grieks beeld op een sokkel.
Het is een mooie dag in het Ganzedijk dat nu weer voor de toekomst is. Al zie je dat er aan de buitenkant niet helemaal aan af. Klopt, zegt de meneer die er met de grasmaaier in de weer is. Het zit erg aan de binnenkant. Keuken, badkamer en verder veel saamhorigheid.
Een mooi speeltuintje is het geworden. Twee schommels met plankje en eentje met een mand. Een wip en twee wipkippen die geen kip zijn maar een pony en een schildpad. Er zijn ook drie picknickbanken en twee vuilnisbakken. Het is een fijne speeltuin.
Er valt alleen geen kind te bekennen. Maar dat komt misschien doordat het vakantie is of doordat er een vreemde meneer aan een bankje zit te schrijven en er zelfs een mevrouw met een fototoestel rondloopt. Je weet maar nooit. Er zijn trouwens ook niet zoveel kinderen in Ganzedijk. Maar dat geeft niet. De speeltuin is voor iedereen dus ook voor de kinderen van de toekomst.
Ganzedijk kan weer jaren vooruit. Je leest het en je hoort het. Een jaar of vijftien wel, liet een Ganzedijker optekenen, onlangs in een krant die ook even een kijkje kwam nemen. Om er aan toe te voegen: ‘En dan gooien ze het hier alsnog plat’. Serieus? Geintje?
Maar het zou kunnen natuurlijk. Je weet het maar nooit met de toekomst. Die kan zo maar op gisteren lijken.
Verder nog dit. Dat je het speeltuintje ook kunt zien op de kaarten van Google. Maar er is iets geks mee aan de hand. Let maar eens op. Ga maar naar Ganzedijk via Finsterwolde en Modderland. Rijd maar even digitaal achter dat witte bestel-
autootje aan. Voorbij het blauwe bord dat Ganzedijk zegt, voorbij de molen en dan bij die rode auto met open motorkap, dat veldje aan de linkerkant, daar is het. Kijk je vanaf de hoofdweg dan staat er een groen-wit gestreepte partytent. Niks speeltuintje. Ga dan eens de Remmersweg in en kijk nog eens naar hetzelfde veldje. En wat zie je?
Speeltuin, geen speeltuin. Toekomst, geen toekomst.
Het wonder van Ganzedijk, dat is het.