Schrijver Jaap Krol is gefascineerd door wederopbouwarchitectuur. In op het oog onbeduidende bouwwerken ziet hij dragers van geschiedenis en herinneringen.
Brink, Assen
Lange tijd
(tussen 1960 en 1980) stond er ‘Ten Holder’ op deze gevel, een winkel in
porselein, lederwaren en huishoudelijke artikelen. Veel mensen zullen de pui,
en wellicht het hele gebouw, als smakeloos ervaren. Een typisch reliek uit de
tijd dat alles letterlijk maakbaar moest zijn. Het ontwerp is dan ook een
onversneden staaltje van brutalisme – ik laat het aan u om hier de bouwkundige
betekenis te gebruiken of uw eigen associatie.
Ik weet eigenlijk
niet wat ik ervan vond toen ik deze foto’s maakte. Over associaties gesproken:
wat ik miste was die typische winkelpromenademuziek, ook wel ‘muzak’ of ‘elevator music’ genoemd. U
kent ze natuurlijk wel, die zoetgevooisde klanken van welvaart, vrede en geluk.
Ze begonnen misschien al in de naastgelegen Singelpassage, …
Schrijver Jaap Krol is gefascineerd door wederopbouwarchitectuur. In op het oog onbeduidende bouwwerken ziet hij dragers van geschiedenis en herinneringen.
Brink, Assen
Lange tijd
(tussen 1960 en 1980) stond er ‘Ten Holder’ op deze gevel, een winkel in
porselein, lederwaren en huishoudelijke artikelen. Veel mensen zullen de pui,
en wellicht het hele gebouw, als smakeloos ervaren. Een typisch reliek uit de
tijd dat alles letterlijk maakbaar moest zijn. Het ontwerp is dan ook een
onversneden staaltje van brutalisme – ik laat het aan u om hier de bouwkundige
betekenis te gebruiken of uw eigen associatie.
Ik weet eigenlijk
niet wat ik ervan vond toen ik deze foto’s maakte. Over associaties gesproken:
wat ik miste was die typische winkelpromenademuziek, ook wel ‘muzak’ of ‘elevator music’ genoemd. U
kent ze natuurlijk wel, die zoetgevooisde klanken van welvaart, vrede en geluk.
Ze begonnen misschien al in de naastgelegen Singelpassage, betoverden je in
eerste instantie nog en voerden je daarom mee naar binnen.
Twee etages
welvaart, dat is naar de huidige maatstaven (Ikea, V&D) natuurlijk niet
echt veel, maar overal waar verdiepingen zijn lijken de verhoudingen zoek. Ik ging dus naar binnen om de zaak eens goed te inspecteren.
Mooi: het hele gebouw is opgetrokken uit beton, wat anderzijds toch wel een
vreemde achtergrond is voor porselein, lederwaren en huishoudelijke
artikelen. Waarschijnlijk hoorde
ik daarom als het ware de muzak ergens weer schallen en zag ik op de Brink de
luidruchtige auto’s optrekken en inparkeren.
Maar verder raakten de verhoudingen natuurlijk niet echt
zoek. Dat ligt vooral aan de belangrijkste eigenschap van beton: het roept
slechts een echo op en benadrukt de leegte. Firma’s als Ten Holder zijn allang naar de randen van de stad
verhuisd en de bestemming die
het gebouw nu heeft (een horecagelegenheid met een groot terras) past perfect
bij de eeterieën, croissanterieën en brasserieën die elk gemiddeld centrum
vandaag de dag rijk is. Gezien de alom aanwezige radio klinkt het wat raar,
maar het is stil geworden in de stad.
