Stefan Nieuwenhuis schrijft een gedicht over een plek waar hij toevallig is beland. Een fotograaf maakt, zonder het gedicht te kennen, een foto van de plek op basis van de opgegeven GPS-coördinaten. Deze keer is het beeld van Heleen Haijtema.
Op de route klinkt een bel
tikt de volgnummerkast
bent u handen aan de tas
via kassa straatwaarts geschoven
in de omgekeerde telescoop daar krioelen de mieren
tussen pictografische puien en poorten
prijzenslagen waar u kijkt
anderen bewegen als treintjes zonder rails
totdat matten worden uitgeklopt en de lichten doven
deuren gangen sporen lijnen
willen hebben moeten kopen
waar schema’s zichtbaar zijn vergeten we onszelf
zien waarmee we ons onledig houden
we halen binnen
we graven
vullen en wijken weer
vooral dat laatste
na alle gedane arbeid
is het een straat
bestond het systeem uit adem en ogenblikken
van het kleine naar het grote en terug
