Stefan Nieuwenhuis schrijft een gedicht over een plek waar hij toevallig is beland. Een fotograaf maakt, zonder het gedicht te kennen, een foto van de plek op basis van de opgegeven GPS-coördinaten. Deze keer is het beeld van Rutger Prins.
Zomaar een weg lijkt het, maar wat een beeld
stoepeilandje naast begraafplaats
dat filmische
dat speciale, ik zoek naar woorden
dat
dat
het idee van het wachten
tegenover het liggen en het eindeloze daar weer van
met het tijdelijke van het andere
ja inderdaad
het tijdelijke en het eeuwige
zo beeldig als het leven zelf
zoek je verbanden dan zie je de werkelijkheid
maar daar zullen ze niet bij stil hebben gestaan
ze zullen hebben gedacht:
hier stopt de bus
hier bouwen we een eiland
