‘Een jaar of twaalf geleden kocht ik met een groep vrienden in een dolle bui een mountainbike. Op dat moment deed ik aan wielrennen, de liefde voor de fiets was er dus al. Wielrennen doe ik trouwens nog steeds, maar mountainbiken is gezelliger. Je doet het vaak met een groepje, het is een risicosport dus het is sowieso niet verstandig om alleen op pad te gaan. Je hebt ook niet zo veel last van de harde wind, je zit immers altijd in het bos en bent redelijk beschut. En mountainbiken is veel intensiever, het is een uitdaging.
Ik woon in Marum, dat ligt in het midden van de drie noordelijke provinciën, vanaf hier kunnen we alle kanten op. Gaan we naar Friesland, dan fietsen we in het Drents-Friese Wold, daar liggen inmiddels drie fantastische mountainbikeroutes. Heb je het over Drenthe, dan heb je het over de zandafgravingen die daar heel mooi zijn opgenomen in de parcours. Misschien verwacht je het niet, maar hier in Marum hebben we ook een leuk mountainbikegebied. Het landschap bestaat uit stukjes grond, aaneengeschakeld door paden en bosjes, wij noemen ze postzegels.
Als mountainbikers moeten we ons echter realiseren dat we die postzegels delen met andere mensen. Voor wandelaars is het bijvoorbeeld vervelend als er een mountainbiker met dertig kilometer per uur voorbij komt scheuren. Daarnaast kan je in kwetsbare gebieden met een mountainbike schade aanrichten. Ik ben nauw betrokken bij een overleg tussen vertegenwoordigers van allerlei belangengroepen om een mountainbikeroute aan te leggen in Marum. Dat zou niet alleen fijn zijn voor de mountainbikers, zij gaan immers liever naar een spannend parcours dan naar een brede zandweg, maar ook voor mensen die op een andere manier van het bos genieten. Tot die route er is minder ik in ieder geval vaart als ik langs wandelaars kom en begroet ik ze vriendelijk.’
