‘Ik heb mijn hele leven lang iets willen doen waarbij ik andere mensen kan helpen. In eerste instantie wilde ik die wens invullen door bij defensie te gaan, maar naarmate ik verder kwam in het sollicitatieproces werd duidelijk dat ze daar thuis hun bedenkingen bij hadden. Vooral mijn ouders vonden het lastig te verwerken dat als ik uitgezonden werd, de kans bestond dat ik niet meer terug zou keren. Vervolgens heb ik het bij de politie geprobeerd, maar dat werd hem ook niet. Uiteindelijk heb ik toch, bij de vrijwillige brandweer in Ruinen, een manier gevonden om te kunnen doen wat ik altijd al wilde: mensen helpen.
Ik doe nu een tweejarige opleiding bij de brandweer en heb hem bijna afgerond. Het werk bestaat uit veel meer dan alleen brandjes blussen: je moet weten hoe je met gevaarlijke stoffen omgaat, hoe je iemand die klemzit in een auto bevrijdt en zo nu en dan word je opgeroepen om een kat uit de boom te halen. Ik werk als monteur op het dorp, daar weten ze dat ik ieder moment kan worden opgeroepen door de brandweer, mijn pieper heb ik altijd bij me. Voor de zekerheid parkeer ik overal waar ik naartoe ga achteruit in, dan kan ik meteen wegrijden als ik word opgeroepen.
De eerste grote brand die ik meemaakte was in Hoogeveen, we reden er naartoe over de A28. Voorbij Pesse houden de bomen op, we zagen toen vanaf daar al een grote brand en wisten dat het serieus was. We hebben de hele avond dat gebouw staan blussen, die nacht kon ik nauwelijks in slaap komen, ik zat nog vol van de adrenaline. Maar doordat wij, en andere korpsen, er op tijd bij waren, zijn er geen slachtoffers gevallen. Dat ik daar dan een steentje aan heb bij kunnen dragen, geeft me een heel voldaan gevoel.’
