Een hoopgevend begin van 2019. Nee, ik bedoel niet de slordige reder die vanaf een modern schip containers verliest natuurlijk.Ik heb het over de massale toestroom van hulptroepen. Dezer dagen zie je burgers massaal naar de kust trekken. Waddenvereniging, Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer, het Zeehondencentrum en gemeenten doen waar ze goed in zijn: ze organiseren opruimacties. Ze zorgen dat burgers samen effectief kunnen opereren.
Gaaf om te zien dat mensen het niet accepteren dat onze zee volloopt met rommel. Mensen die begrijpen dat onschuldige piepschuimbolletjes als ze losgelaten worden in zee een bedreiging vormen voor de daar levende dieren.
En trouwens: wat een vreselijk gezicht ook al die plastic resten aan de kust.
Van wie is het landschap? Vroeg Noorderbreedte zich in vele publicaties afgelopen jaar af. Het antwoord dient zich aan: van iedereen. En nu blijkt dat niet alleen een frase te zijn maar dat mensen massaal komen helpen. Gezinnen trekken naar de kust om piepschuim en plastic te ruimen. Een opsteker voor mijn mensbeeld en hoopgevend voor de toekomst.
Het maakt me nog iets duidelijk: burgers kunnen veel, maar enige mate van coördinatie helpt om de effectiviteit te vergroten. Daarin doen de professionele netwerken nu goed werk. Niet alleen vrijwilligers, ook militairen, werknemers en ambtenaren spannen zich al dagen in om duidelijk te maken waar de vloed weer een stroom aan piepschuimbolletjes heeft neergelegd, waar je het beste naartoe kunt rijden om te gaan ruimen en waar je echt niet het glibberende wad op moet omdat het gevaarlijk is. Bewoners van eilanden bieden hun wasmachine aan om vuile en natte kleren geschikt te maken voor een volgende opruimactie, busmaatschappijen organiseren gratis reizen, gemeenten zetten koffie. Een hele trits aan kaderkrachten wordt ingezet om waar mogelijk deze ellende te keren. Prachtig. Ik hoorde dat er ook rechters met hun laarzen in de blubber staan te rapen. Ik hoop dat ze zich dat nog goed herinneren als de schuldigen aan deze ramp voor het hekje staan.
Maar laten we niet alles van ons eigen bordje schuiven. Een transporteur sleept niet voor niks duizenden containers over de woelige baren. Het zijn marktgestuurde transporten die plaatsvinden om onze behoefte aan consumptiegoederen te delgen. Het landschap is van ons allemaal. Dat realiseer ik me ook als ik de schappen vol plastic rommel zie achter de winkeletalages. Wanneer ik merk hoe snel mijn afvalbak voor plastic vol is. Oh wat is het lastig om op deze wereld een beetje verantwoord te leven.
Deze ramp voor de Waddenzee is dichtbij huis. In relatie tot de plastic soep in de oceanen is het misschien klein bier. Maar ook al is de geruimde massa schijnbaar klein, onbetekenend is ze bepaald niet. Dit hebben we samen gedaan om deze aanslag op ons mooie landschap af te weren.
Ik wens u en ons een schoon 2019
