Natuurpijn in plaats van landschapspijn? Van mij mag het. In deze snelle tijden worden termen namelijk snel sleets.

We willen nieuw, nieuw, nieuw. En de term landschapspijn heeft na een jaar of twee misschien een zeurderige bijsmaak gekregen. Dus laat mensen dan maar natuurpijn hebben.

Maar zelf vind ik natuurpijn een te beperkt begrip. Bij natuurpijn denkt de gemiddelde burger volgens mij vooral aan bossen die moeten worden bewaard, of aan heidevelden, of aan zandverstuivingen en weidevogelreservaten.

De grap van landschapspijn is dat het over onze dagelijkse omgeving gaat. Over sloten dus, over ruggetjes in het land, over kreken, houtwallen, miltvuurbosjes en bakhuisjes bij boerderijen.

En ja, al die landschapskenmerken staan nog steeds onder druk. In de Achterhoek tekenden vorig jaar 7000 mensen de petitie ‘Help ons Achterhoekse landschap’ verdwijnt. In Twente leven zorgen over het voortbestaan…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.