Om al die allees met hun lange perspectieven veilig te laten berijden, gooien de wegbeheerders er hier en daar een drempel of sluis in, waardoor de lust verdwijnt om op het eindeloos rechte stuk geleidelijk te versnellen. De boombeplanting op een halve meter uit het asfalt, de strak geschoren bermen met de reeksen lommerrijke erven daarachter maken van de weg een parkway. De recreërende automobilist, de zondagsrijder, zal het lange dorpenlint langs de straatweg genietend in zich opnemen. Ondertussen neemt hij de hindernissen soepel laverend zodra hij de zoveelste dorpskern binnenrijdt. Met het moderne wegbeheer, met zijn slingers en golven, is hij immers al enige tijd vertrouwd. Een vertrouwdheid die plotseling verdwijnt zodra hij aankomt bij de wegversperring die op de foto is te zien en die in niets lijkt op een snelheidsremmende maatregel. Hier geen wegsluis die je met routine neemt, maar een barricade die je als weggebruiker boven op de rem zet.
Het idee van het veenkoloniale lint als easy going parkway is hier in Nieuw Buinen wel heel erg letterlijk genomen. In al zijn gemoedelijkheid heeft een aantal jaren terug een plaatselijke garagehouder zijn tekort aan parkeerruimte weten op te lossen door haaks op en dwars over de straatweg een parkeerterrein aan te leggen. De garage is nu een kringloophal en een kleine handelsonderneming. De naastgelegen rentenierswoning is een pedicurepraktijk geworden, de boerderij daartegenover een centrum voor hondenopvoeding. Nieuw Buinen is zuinig op zijn ondernemers, onder het motto ‘no parking, no business’.