Ze heet ‘De Boer’ en lijdt onder de gevolgen van het
moderne boerenbedrijf. In 2018 graaft Jantien de Boer voor
Noorderbreedte een laag dieper in dat schrijnende gevoel van
‘landschapspijn’. Niet om zichzelf te kwellen maar op zoek
naar verlichting.
Je wilt het niet, maar het gebeurt. ‘Kan ik niet gewoon alleen over landschapspijn vertellen?’ vroeg ik aan de redacteur van het televisieprogramma Buitenhof.
Dat kon niet. En ergens begreep ik het wel. Confrontaties leveren interessante televisie op. ‘Wie willen jullie dan nog meer uitnodigen?’, vroeg ik. ‘VVD-landbouw-woordvoerder Helma Lodders’, zei de Buitenhof-redacteur.
Oef.
Ik weet dat het niet stoer is om te bekennen, maar de hele week sprak ik geestelijk tot mevrouw Lodders.
Spittend in de tuin prevelde ik dat het huidige landbouwsysteem tegen zijn grenzen aanloopt. Dat we nu evenveel koeien hebben als zestien jaar geleden maar dat die veestapel nu wel 33 procent meer melk levert. ‘En dat kun je aan het landschap zien’, hield ik de denkbeeldige Helma Lodders voor.
We verdi…
Ze heet ‘De Boer’ en lijdt onder de gevolgen van het
moderne boerenbedrijf. In 2018 graaft Jantien de Boer voor
Noorderbreedte een laag dieper in dat schrijnende gevoel van
‘landschapspijn’. Niet om zichzelf te kwellen maar op zoek
naar verlichting.
Je wilt het niet, maar het gebeurt. ‘Kan ik niet gewoon alleen over landschapspijn vertellen?’ vroeg ik aan de redacteur van het televisieprogramma Buitenhof.
Dat kon niet. En ergens begreep ik het wel. Confrontaties leveren interessante televisie op. ‘Wie willen jullie dan nog meer uitnodigen?’, vroeg ik. ‘VVD-landbouw-woordvoerder Helma Lodders’, zei de Buitenhof-redacteur.
Oef.
Ik weet dat het niet stoer is om te bekennen, maar de hele week sprak ik geestelijk tot mevrouw Lodders.
Spittend in de tuin prevelde ik dat het huidige landbouwsysteem tegen zijn grenzen aanloopt. Dat we nu evenveel koeien hebben als zestien jaar geleden maar dat die veestapel nu wel 33 procent meer melk levert. ‘En dat kun je aan het landschap zien’, hield ik de denkbeeldige Helma Lodders voor.
We verdienen vast veel geld aan de landbouwexport, zei ik,maar de werkelijke kosten van de huidige productiemethodes worden niet meegerekend.
Ik oefende, ik las, ik zocht op hoe vaak het woord ‘landschap’ in het regeerakkoord voorkomt (drie keer: het politieke landschap, het bankenlandschap en het medialandschap) en ik wilde cijfers noemen, heel veel cijfers, maar ik hield me in. Getallen en grafieken werken niet op televisie. Ingewikkelde verhalen al helemaal niet.
Eindelijk, na dagen van intensieve fantasie-conversaties, betrad ik op de afgesproken zondagochtend als een bokser de Hortus Botanicus in Amsterdam.
Iedereen was lief. De visagiste poederde mijn gezicht, de geluidsman klemde een zender aan mijn bh en de productieleider vertelde alvast naar welke stoel ik toe moest struikelen als het mijn beurt was.
Ik sloot me af voor alles en iedereen. Ik ging gewoon een gesprek voeren. Met Helma Lodders.
Ineens zaten we aan tafel. De VVD-politica vond het jammer dat Nederland had besloten tot een verbod op neonicotinoiden en roemde de voordelen van de intensivering. Ze vergeleek het gebruik van chemische bestrijdingsmiddelen op onnavolgbare wijze met het nemen van een paracetamolletje en na afloop waren we geen millimeter nader tot elkaar gekomen.
Mijn telefoon ontplofte. Twitteraars bespraken de uitzending. Vooral mevrouw Lodders kreeg van onderuit de zak.
‘Je hebt op punten gewonnen’, schreef iemand.
Ik dacht aan mijn opponente. ‘De grootste opgave is nu om niet in een loopgravenoorlog te verzanden’, had ik willen zeggen. Maar daar was helemaal geen tijd voor. ‘U bent het vast met me eens dat….’ had de VVD-politica in de laatste minuut gezegd. ‘Ik ben het helemaal niet met u eens’, repliceerde ik.
De productieleider maakte een gebaar. Klaar. Uit. Over. We hadden over en weer vanuit schuttersputjes naar elkaar geschoten. Spannend en Leerzaam.
Maar het was een soort kooigevecht. En na afloop gaven we elkaar een hand. ,,Ik ben altijd benieuwd naar andere standpunten’’, zei ik.
Helma Lodders knikte.
Maar volgende keer hoop ik toch dat we nader tot elkaar komen. Omwille van ons landschap.
