Tekst: Ineke NoordhoffBeeld: Marieke Kijk in de Vegte
Zondag 16 februari 2020 januari draait een documentaire over Thies Dijkhuis in het Reitdiepcentrum.
Euvelgunne heet het industriegebied waar Dijkhuis in een gespaarde groenstrook gewoon doorboert zoals zijn ouders deden. Het plattelandsweggetje waar hij geboren is, vormt nu een groene fietsroute de stad Groningen in, een prachtige plek om tussen de middag de benen te strekken als je in zo'n doos werkt.
Voor hemzelf is er niet zoveel veranderd, alleen onderging de hele wereld om hem heen een gigantische metamorfose. Als boer ‘Diekhoes’ zichzelf dwingt te kijken als een paard met oogkleppen op, ziet hij het landschap van zijn jeugd. De loop van de Euvelgunnerweg is nog net zo als toen hij hier 66 jaar geleden als Thies Frederik Kars Dijkhuis geboren werd. De Hunze kronkelt er als een forse sloot doorheen en de wat hogere slootwallen omzomen de beek, waardoor het landschap de glooiingen van het oude knipkleilandschap heeft behouden zoals dat ook wat oostelijker in het Reitdiepgebied het geval is. Gaan de oogkleppen af dan ziet hij waar vroeger weilanden met in de verte kerktorens waren nu bomen waarachter grote hallen verstopt zijn: de Makro bijvoorbeeld en de Noord-Nederlandse Zakk…
Zondag 16 februari 2020 januari draait een documentaire over Thies Dijkhuis in het Reitdiepcentrum.
Euvelgunne heet het industriegebied waar Dijkhuis in een gespaarde groenstrook gewoon doorboert zoals zijn ouders deden. Het plattelandsweggetje waar hij geboren is, vormt nu een groene fietsroute de stad Groningen in, een prachtige plek om tussen de middag de benen te strekken als je in zo'n doos werkt.
Voor hemzelf is er niet zoveel veranderd, alleen onderging de hele wereld om hem heen een gigantische metamorfose. Als boer ‘Diekhoes’ zichzelf dwingt te kijken als een paard met oogkleppen op, ziet hij het landschap van zijn jeugd. De loop van de Euvelgunnerweg is nog net zo als toen hij hier 66 jaar geleden als Thies Frederik Kars Dijkhuis geboren werd. De Hunze kronkelt er als een forse sloot doorheen en de wat hogere slootwallen omzomen de beek, waardoor het landschap de glooiingen van het oude knipkleilandschap heeft behouden zoals dat ook wat oostelijker in het Reitdiepgebied het geval is. Gaan de oogkleppen af dan ziet hij waar vroeger weilanden met in de verte kerktorens waren nu bomen waarachter grote hallen verstopt zijn: de Makro bijvoorbeeld en de Noord-Nederlandse Zakkenfabriek NNZ.
Euvelgunnerheem
De oostelijke rondweg van Groningen verbindt deze gigantische industriezone Eemspoort met de rest van de wereld. Wie hier werkt, is verbannen naar een functionele zakelijke ruimte met asfaltbanen waar vliegtuigen kunnen landen en voldoende parkeerruimte. In de lunchpauze lopen de werknemers van de bedrijven over het hoogholtje, de Diekhoestertil, een groene oase binnen. Hier graast Dijkhuis’ vee, onder meer zes Groninger blaarkoppen, en hier pronkt zijn boerderij de Euvelgunnerheem.
‘Diekhoes’ was zeven toen zijn vader overleed; hij heeft hier zijn hele leven geboerd. Het meeste heeft hij gelaten zoals zijn moeder het wilde: zelfs het tbc-huisje staat nog net zo in de tuin als vroeger toen haar schoonvader er rond de voor-vorige eeuwwende in lag. Het meubilair barst van de herinneringen zowat uit elkaar. De tafel biedt geen ruimte voor een kopje koffie want hij ligt vol met stapels papier: vooral boeken en kranten. Maar boer ‘Diekhoes’ heeft ook de laatste bestemmingsplannen paraat – en hij leest ze nauwgezet.
Slimme boer
De gemeente wilde hem van deze plek weg hebben. Haar formule om van klei goud te maken is simpel: spuit zand over de weilanden, leidt de Hunze in een rechte buis onder de grond en klaar is de dienst RO/EZ. De gemeente heeft het monopolie op deze lucratieve bestemmingswijzigingen. Een detail: ze moet de bestemmingswijziging goed vastleggen. Daar betrapte boer ‘Diekhoes’ de ambtenaren op een omissie. Als je iets schrijft met de hand, weet je wat je op de vorige bladzijde hebt geschreven. Met de computer kun je rommelen: hier een stukje tekst erin, daar wat eruit. Hij vermoedt dat het zo is misgegaan toen in de officiële stukken iets moest worden aangepast. Die ambtelijke slordigheid in de formulering heeft ervoor gezorgd dat hij hier nu nog boert. Wat zullen ze bij de Dienst RO/EZ gebaald hebben van die dwarse boer die gelijk kreeg omdat hij zijn stukken goed had gelezen! Maar het verlies is genomen, dit voorjaar kreeg hij zelfs een lintje. ‘Aangevraagd door dezelfde gemeente’, zegt hij trots. De Hunzezone blijft als een groene long in de stad liggen. En als ‘Diekhoes’ er niet meer is, gaat het Groninger Landschap de groene hectares en zijn boerderij beheren.
‘Mijn vader en moeder hebben altijd op deze plek gewoond en gewerkt.’ Dus toen de industriemakers zich om hem heen nestelden zocht hij naar mogelijkheden om dat erfgoed vast te houden. ‘Mijn inzet was: Kunnen we d’r wat van maken?’ Zijn land lag vroeger waar nu de flyover in de rondweg staat en nog verder naar het oosten. ‘Soms was ik anderhalve kilometer van huis op mijn land aan het werk en als het dan regende droomde ik weleens dat ik al het land bij de boerderij had. Nu is dat zo en kan ik overal langsfietsen.’ Eigenlijk is het er voor iedereen beter van geworden. De fietsers uit Meerstad, Engelbert en Middelbert kunnen door de groene Hunzezone tot pal bij de grens van de binnenstad komen. Voor recreatiefietsers en wandelaars is er een mooie groene verbinding ontstaan van het Zuidlaardermeer via de Berlagebrug en het Oosterpark naar het Reitdiepgebied.
Documentaire
Zondag 15 januari 2017 wordt in het Forum de documentaire getoond. Hij is aan te schaffen via Beeldlijn. Bekijk alvast de trailer
