‘Zo mooi is dichtbij’ » Noorderbreedte

Kom je midden in de Ommelanden een jonge studente met een weelderige bos krullen en een camera tegen? Grote kans dat het de 23-jarige Sanne Meijer is. Voor haar blog fietst ze de provincie Groningen door, op zoek naar verhalen en bijzondere plekken.

Omdat ik nieuwsgierig ben geworden naar die mooie plekken in de buurt van Groningen, maar vooral ook naar Sanne, mail ik haar met de vraag of ik een keertje met haar mee mag fietsen. Ze antwoordt enthousiast een stuurt me ook meteen een kaartje met de route door. ‘Met een paar verrassend leuke plekken dichtbij de stad’, schrijft ze.

Herkend op straat

We spreken af voor het Groninger Museum. Het is een grijze zondagochtend in mei en ik heb mijn winterjas nog aan. Sanne komt aanfietsen en begroet me terwijl ze over haar zwarte stadsfiets hangt. Een kopje koffie slaat ze af, want dat heeft ze net nog gehad. ‘Zullen we gewoon gaan?’ vraagt ze.

Haar blog begon als een hobby maar inmiddels bereikt ze er duizenden mensen mee. Tijdens haar fietstochten wordt ze nu zelfs weleens herkend, ‘Hee dat is Sanne Meijer onderweg’, wordt er dan geroepen, want dat is de naam van haar blog. Sanne hoopt dat ze lezers inspireert om zelf op pad te gaan. ‘Ik vind het een groot compliment als mensen door mij zelf de provincie in trekken en erachter komen hoe veel moois er te ontdekken valt.’

Op reis zonder geld

Het is een rustige zondagochtend. Als vanzelf en zonder veel aanwijzingen leidt Sanne me langs het Hoendiep richting Hoogkerk. Ondertussen praat ze vrijuit over haar blog, studie International Relations en werk bij Samenwerkingsverband Noord-Nederland (SNN). Ik vraag verbaasd waar ze de tijd vandaan haalt. ‘Ik kan niet zo vaak op pad als ik zou willen’, geeft ze toe. Maar als ik er lange tijd niet op uit ga, dan word ik wel onrustig.’

We zijn de stad uit en komen terecht in het open landschap met de Suiker Unie op de achtergrond. We fietsen richting Leegkerk, de plek waar ook haar eerste tocht naartoe ging, vertelt Sanne. ‘Nadat ik in 2013 een paar maanden in Ierland gestudeerd en gereisd had kwam ik in de zomer terug in Groningen. ‘En je weet, dan is het hier hartstikke rustig’, zegt ze. ‘Ik had geen geld om weer op reis te gaan dus ging ik in de buurt op zoek naar leuke dingen. Mijn moeder had nog een oud boekje van de Groninger Kerken, daarin zag ik de kerk van Leegkerk staan. Ik verbaasde me erover dat er zo’n oude kerk zo dichtbij de stad stond en ben meteen op de fiets gestapt.

Encyclopedie op de fiets

Terwijl Sanne vertelt, houden we het tempo erin. De lucht begint op te klaren en er komt een klein zonnetje tevoorschijn. ‘Straks komen we uit in Poffert’, zeg Sanne terwijl ze vooruit wijst. ‘Een dorpje dat zo heet vanwege een herberg, vernoemd naar de typisch Groningse koek. Daartegenover lag vroeger ook nog een andere herberg, genaamd De Pannenkoek. De plaats stond lange tijd dan ook bekend als De Povvert en De Pankouk.’

Bijna over alles weet Sanne wel iets te vertellen. Na een tocht komt ze dan ook altijd thuis met een verhaal. Soms zoekt ze dingen op die haar zijn opgevallen. Vaak komt ze ook mensen tegen die maar al te graag hun bijzondere verhalen met haar delen.

Er is altijd een weg

Inmiddels zijn we een kronkelig landweggetje ingeslagen. Een weg waarvan ik denk dat hij eindigt bij een blaffende hond. Sanne vertelt over haar jeugd in Ter Apel, waar ze opgroeide op een kleine boerderij. ‘Het platteland, dat zit in me, daar moet ik af en toe naar terug. Als kind fietste ik ook al veel met mijn ouders, dat vond ik altijd heerlijk. Zo leerde ik al vroeg dat je niet ver weg hoeft te gaan om bijzondere dingen te zien.’

Dan staan we stil voor een sloot. Eentje waar we met geen mogelijkheid overheen kunnen komen. Sanne zet haar hand voor haar ogen en wijst in de verte. ‘Daar wil ik heen, naar dat kerkje daar’, zegt ze. Ze kijkt om zich heen en dan ziet ze aan de andere kant van het grasveld een klein weggetje lopen. Ze gaat ons voor het grasveld in. ‘Dat hoort ook bij Sanne Meijer onderweg, een obstakel dat overwonnen moet worden’, zegt ze lachend.

Magische plek

We komen aan in Leegkerk. ‘Toen ik hier in 2013 kwam was het nog niet zo goed onderhouden, het gras en de bloemen kwamen tot boven mijn knieën’, vertelt Sanne. ‘Het voelde zo magisch en rustig. En bijna niemand die ik kende wist van het bestaan af. Vanaf dat moment wist ik dat ik vaker op pad zou gaan. Ook om mensen te laten zien hoe mooi het dichtbij kan zijn.’

Nadat we een aantal rondjes om de kerk hebben gelopen en Sanne de graven aandachtig heeft bekeken, gaan we terug naar de bewoonde wereld. Als we de stad weer in fietsen vraagt Sanne of ik weet waar we nu heen moeten. ‘Als ik op het plattenland ben vind ik altijd zo de weg, aan de kerktorentjes kan ik dan vaak al zien waar ik ben. Maar in de stad ben ik dat kwijt.’