Essay van Jori Wolff, landschapshistoricus en strategisch adviseur Nationale Parken bij Staatsbosbeheer.

Meepraten over dit essay? Volg deze link!

Na het lezen van Landschapspijn van Jantien de Boer bekruipt me de onmacht: je bent er bij, ziet het gebeuren, maar doet er niks aan. De weides van mijn buurmannen Jan en Piet, twee vrijgezelle broers van rond de zeventig, zitten vol leven. Maar om hun percelen heen zijn de weilanden stiller. Weilanden vol leven en vol kleur zijn zeldzaam; ze worden tegenwoordig beschouwd als natuurgebied. Het weggetje langs de weilanden van Jan en Piet is de dagelijkse fietsroute van mijn kinderen naar school. Zij kennen de vogels en leren als vanzelf het ritme van de seizoenen. Ik besef dat dit de rijkdom is van deze plek op het Groninger platteland. Maar wat als je toevallig ergens anders opgroeit? En helemaal niet langs weilanden fietst? Als dank bak ik een…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.