Een jaar lang ondervroeg Joost de Ruiter elke week een bewoner van het Noorden over 'mijn landschap'. Hij kijkt terug op deze bijzondere gesprekken.
De hele serie vindt u hier terug.
Op een koude middag vorig jaar in februari ging ik als verslaggever voor het eerst op pad om de vraag ‘Van wie is het landschap?’ te beantwoorden. Noorderbreedte had me een jaar gegeven voor mijn zoektocht. Wekelijks sprak ik een landschapsgebruiker in Noord-Nederland. In losse afleveringen verschenen mijn interviewtjes op de website. Individueel laten ze ieder hun eigen licht op het landschap schijnen, maar samen geven ze één sentiment weer: een oprechte waardering ervoor.
Soms ligt die waardering aan de oppervlakte. Neem Ted en Gre Dudink, toeristen uit Medemblik, die ik op het Dwingelderveld ontmoette. Ieder jaar gaan ze op vakantie naar Drenthe, want ‘Drenthe is prachtig, waarom zou je dan nog verder gaan?’ Skeeleraar Josephine Haisma had haar rol…
Een jaar lang ondervroeg Joost de Ruiter elke week een bewoner van het Noorden over 'mijn landschap'. Hij kijkt terug op deze bijzondere gesprekken.
De hele serie vindt u hier terug.
Op een koude middag vorig jaar in februari ging ik als verslaggever voor het eerst op pad om de vraag ‘Van wie is het landschap?’ te beantwoorden. Noorderbreedte had me een jaar gegeven voor mijn zoektocht. Wekelijks sprak ik een landschapsgebruiker in Noord-Nederland. In losse afleveringen verschenen mijn interviewtjes op de website. Individueel laten ze ieder hun eigen licht op het landschap schijnen, maar samen geven ze één sentiment weer: een oprechte waardering ervoor.
Soms ligt die waardering aan de oppervlakte. Neem Ted en Gre Dudink, toeristen uit Medemblik, die ik op het Dwingelderveld ontmoette. Ieder jaar gaan ze op vakantie naar Drenthe, want ‘Drenthe is prachtig, waarom zou je dan nog verder gaan?’ Skeeleraar Josephine Haisma had haar rolschaatsen al aan de wilgen gehangen, maar toen ze vanuit Den Haag naar Meppel verhuisde, vond zij het landschap daar zo mooi dat ze een manier zocht om het verder te verkennen. De skeelers kwamen weer uit het spreekwoordelijke vet. Henk Leutscher, stadsgids in Leeuwarden, is zo te spreken over zijn stad dat hij er rondleidingen geeft.
Bij anderen gaat de waardering verder, hun passie voor het landschap vertaalt zich in een drang om eraan bij te dragen. Landschapskunstenaar Jeroen van Westen verbindt elementen in het landschap om dat mooier te maken. Visser Martin Huizing houdt zijn stekkie schoon door iedere keer dat-ie naar het water gaat vooral rondslingerend afval mee terug te nemen, het gros van de vissen die hij vangt laat hij weer vrij.
Weer anderen dragen bij aan het landschap door de gemeenschap erin bij elkaar te brengen. De gemeente heeft de molen van Harrie Barentsen onlangs van verlichting voorzien. Zoals Parijs de Eiffeltoren heeft, heeft Sumar zijn molen, die geeft de dorpsbewoners een identiteit. Ook carbidschieter Yoerie Renkema uit De Wilp draagt op die manier zijn steentje bij: op oudejaarsdag is iedereen welkom in de keet van zijn vriendengroep om de traditie bij te wonen; hij vindt de gezelligheid belangrijker dan het knallen. Hij deed me net als mountainbiker Eddie, jager Bastian en motorrijder Luca inzien dat ook mensen die het landschap lijken te verstoren er op hun manier aan bijdragen. Of het op zijn minst waarderen.
Dus: Van wie is het landschap? Wat mij betreft: van iedereen die eraan bijdraagt of ervan geniet. Belangrijk om daarbij te vermelden is dat het een het ander niet uitsluit. Op www.noorderbreedte.nl kunt u al mijn gesprekken met landschapsgebruikers terugvinden. Laat me op de discussiepagina van onze website ook vooral weten wat het landschap voor u betekent. Want de antwoorden op die vragen herinneren ons aan het belang ervan.
