Tot 1969 was het Lauwersmeer een zeearm, een deel van de Waddenzee. Vijftig jaar geleden sloten we die af om veiliger te zijn tegen overstromingen. Zee inpolderen, dat zouden we nu nooit meer doen, schrijft Emiel Hakkenes in zijn historische beschouwing over de polderkoorts, een virus dat nauw verweven is met onze Nederlandse identiteit.

Het Lauwersmeer is de laatste grote inpoldering. De bedijkte zee bleef deels nat – maar veranderde van zout in zoet. Defensie, natuur en recreatie kregen er de ruimte. Ga erheen, geniet en kijk goed, want over een paar jaar is het zeker niet meer hetzelfde. Niets is namelijk zo veranderlijk als inzichten. Koos Dijksterhuis neemt ons mee naar het landschap van zijn jeugd, toen de Koude Oorlog domineerde en hij tussen de ‘kriebelfauna en kemphaankuikens’ de droge zeebodem afstruinde en demonstreerde tegen de grondhonger van Defensie. Tegenwoordig overleven ‘grondbroeders’ eigenlijk alleen nog maar in afgesloten oefenterreinen – de bestemming waar toen zovelen uit naam van de natuur tegen opstonden. De grote dreiging komt nu van recreerende mensen en hun huisdieren.

Hoe snel verhoudingen …

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.