37.000 hectare nieuw bos in Nederland? Dat wordt lastig
Bestuurlijke moed is daarvoor nodig
Noord-Nederlandse bosambities zijn bescheiden
De oplettende automobilist ziet tussen Assen en Hooghalen het indrukwekkende TT- monument prominent op een heuveltje staan. Vlak daarachter ligt het TT-circuit. Wat de meeste mensen niet zullen doorhebben, is dat dit megalithische monument precies op de grens staat van de oude Drentse rechtsgebieden van het Rolder Dingspil en het Beiler Dingspil. Al eeuwenlang is dit weidegebied, het Geelbroek, het decor van ruzies over grenzen, gebruik en inrichting. Vandaag de dag staan boeren en bewoners er tegenover de provincie Drenthe, Staatsbosbeheer en het Nationale Park Drentsche Aa. Twistpunt is het plan Vernatting van het Geelbroek. In tijden van klimaatverandering moet dat het landschap veerkrachtiger maken en de verdroging aanpakken.
Vroege historie
‘Een
woeste plaats vol kreupelhout, tusschen Beilen en Assen’ lezen we in de Drentse
Volksalmanak van 1844, ‘de koeien, die aldaar te grazen gaan, dragen bellen
aan de hals, ten einde heur spoor te kunnen ontdekken, indien ze in ’t
kreupelhout mochten verdwalen.’
Deze beschrijving is nog steeds
actueel. Het Geelbroek behoort tot het stroomgebied van de Drentsche Aa, al
millennia door verschillende volkeren bewoond. Na de Romeinse tijd raken de
hogere gronden van Drenthe begroeid met eikenbos, terwijl elzenbroekbos en
veen de beekdalen grotendeels overwoekeren.
In dit dichtbeboste landschap
vestigen zich vanaf ongeveer 500 na Christus de Saksen, de voorouders van de
huidige Drenten. Daar waar het eikenbos wat opener is, kan hun vee grazen en
leggen ze akkertjes aan. Zo ontstaan de voorlopers van de Drentse esdorpen. Ook
om het Geelbroek verrijzen verscheidene kleine nederzettingen, maar het laaggelegen
Geelbroek zelf blijft onbewoond.
De beekdalen met kwelwater zijn
vergeleken met de omliggende zandgronden vruchtbaar. Daarom dient het Geelbroek
al vroeg als ‘compascuum’, een weidegebied voor gezamenlijk ‘vrediglyk’
gebruik. Met de groei van de bevolking in de volle Middeleeuwen neemt de vraag
naar weidegrond toe. Boeren uit verschillende dorpen proberen zich grond toe te
eigenen in het Geelbroek. Ook de kloosters, onder andere die van Assen en
Ruinen (Dickninge), krijgen er land in bezit. De grens tussen de invloedssferen
van beide kloosters, en daarmee ook de grens tussen het Rolder Dingspil en het
Beiler Dingspil, loopt ergens dwars door het natte beekdal. Herders met hun
kudden dwalen vaak per ongeluk af en belanden op gronden die door anderen
worden geclaimd. Zo ontstaan geschillen over het afgelegen Geelbroek. We weten
daar vanaf door bewaard gebleven notulen van rechtszaken (Etstoel). En ook in
oorkonden uit 1473 en 1474 is sprake van twisten over dorpsgrenzen en
markestenen. Zelfs de abten en de drost, de hoogste gezagsdragers in Drenthe,
bemoeien zich met de grenzen in het Geelbroek.
De volgende drie eeuwen blijft het
rommelen tussen de verschillende boermarken en de kloosters. Over en weer wordt
vee dat de vermeende grens is overgestoken ‘geschut’. Pas nadat de eigenaar
schutgeld heeft betaald, kan hij het weer ophalen. Het lijkt erop dat pas in
1719 een akkoord wordt bereikt over het verloop van deze grenzen. Met enige
goede wil vallen op schetskaarten van 1742 de huidige gemeentegrenzen te
herkennen. Eén van de grenspalen, de Haalder Bake, stond op de plaats van het
huidige TT-monument langs de A28.
Versnippering te lijf
Als in 1832 het kadaster wordt opgemaakt, lijkt ook de eigendomssituatie van de boeren in het Geelbroek grotendeels uitgekristalliseerd. De extreme versnippering valt op. Boeren uit alle omgevende gehuchten en dorpen hebben perceeltjes in het Geelbroek. In het oostelijke Bolderbroek gaat het vooral om boeren uit Balloo, Rolde, Amen en Ekehaar, terwijl het in smalle stroken verdeelde Broek zo’n 25 eigenaren had, vooral uit Assen, Anreep en Witten.
In de tweede helft van de twintigste eeuw wil de overheid de landbouw moderniseren. Daarom moeten ruilverkavelingen een einde maken aan die versnippering. Maar dat blijkt niet eenvoudig. De eerste ruilverkaveling waar het Geelbroek mee te maken krijgt, is die van Hooghalen (1965). De vele grondeigenaren zijn het zo met elkaar oneens dat ze die afstemmen. Daarna volgt de ruilverkaveling van Rolde (1966-1985). Ondanks felle protesten van de boeren wijst de minister grote arealen aan als natuurgebied. Ook het oostelijke gedeelte van het Geelbroek met zijn karakteristieke verkavelingspatroon blijft gespaard als terrein met grote natuurwetenschappelijke waarde. De derde ruilverkaveling, Laaghalen, begint in 1986 en duurt tot na 2000. Het Geelbroek krijgt ook hier het label ‘natuurreservaat’. Maar het is wel een natuurgebied met grote problemen: het lijdt onder verdroging en het aantal weidevogels loopt zorgwekkend terug. Met herstelmaatregelen zou dat kunnen verbeteren. Veel aanbevelingen uit de derde ruilverkaveling blijven onuitgevoerd – ook nu weer door tegenwerking van boeren.
Natuur in de moderne tijd
De waarde van het Geelbroek, zowel het natte beekdal als enkele bossages, komt in 1965 op de natuuragenda door het zogenaamde Gedachtenplan. Deze studie, uitgevoerd in opdracht van Staatsbosbeheer, vormt de basis van de bescherming van het stroomgebied van de Drentsche Aa als natuurgebied – het huidige Nationaal Park Drentsche Aa. Met dit gedachtenplan in het achterhoofd begint Staatsbosbeheer in de jaren zeventig alvast om land in het Geelbroek aan te kopen.
Daarmee verandert het karakter van het gebied. De natuurbeheerders kunnen in het beekdal de oude boerenpraktijk met traditionele bemesting en kleinschalige hooioogsten niet volhouden. Ze kiezen voor een passiever beheer. Het eerder extensief beheerde boerenland verruigt en raakt gaandeweg begroeid met pitrus. Voor weidevogels valt er steeds minder te halen. Typische weidevogels als kievit, grutto, wulp en watersnip gaan vanaf 1980 snel in aantal achteruit. Ook de plantenrijkdom heeft te lijden onder het nieuwe beheer. De verruiging van het gebied zorgt opnieuw voor spanningen tussen de bewoners en de nieuwe beheerders. Onder de vroegere boeren deden de weidevogels het veel beter, mopperen de Geelbroekers. En waar blijft nou die beoogde betere biodiversiteit?
Verzet kan in het Geelbroek nog lang nagalmen, zo weten we uit de geschiedenis
Een mix van factoren speelt een rol bij de tegenvallende natuurresultaten: het Geelbroek verdroogt, er zitten veel predatoren, de traditionele bemesting is gestopt en er wordt minder hooi geoogst. Dat alles maakt het beekdal minder aantrekkelijk voor weidevogels. Daar staat tegenover dat vogelsoorten die van ruigte houden (zoals grasmus en merel) in aantal toenemen.
De provincie neemt geen genoegen met de verarming van de
biodiversiteit in dit inmiddels Europees beschermde natuurgebied (Natura 2000).
In 2010 maakt de provincie samen met Staatsbosbeheer, het Nationaal Park en
Prolander een plan om het Geelbroek te vernatten. De grondwaterstand moet
omhoog zodat diepe kwelstromen terugkeren in het veld. Het waterschap wil meer
regenwater in het Geelbroek vasthouden om veerkrachtiger te zijn in tijden van
extreme neerslag en droogte. Voorstellen uit de ruilverkaveling Laaghalen
komen weer uit de bureaula. Opnieuw zijn bewoners en boeren tegen. Deze
herinrichting en de hogere grondwaterstand zullen effect hebben op het
omliggende land; boeren vrezen voor wateroverlast. En in het gehucht Geelbroek
verwachten bewoners dat de funderingen van hun huizen eronder gaan lijden. Ook
zijn ze bang voor meer steekmuggen.
Maar nu zet de provincie door en trekt ze de buidel. Na 25 jaar van gesteggel
bereiken de betrokkenen in 2019 uiteindelijk overeenstemming. Het ziet ernaar
uit dat de bulldozers in 2021 aan het werk kunnen om nieuwe natte natuur te
creëren. Bewoners, boeren en de provincie zijn het schoorvoetend eens geworden
over de maatregelen en compensatie. Maar traditiegetrouw zullen er vermoedelijk
nog wel bezwaarprocedures uit voortkomen – verzet kan in het Geelbroek nog lang
nagalmen, zo weten we uit de geschiedenis.
Met de vernatting zal het landschap opnieuw een ander karakter krijgen. Sporen
van duizend jaar ontginning en boerenbedrijvigheid zullen in de nieuwe natte
natuur mogelijk kopje onder gaan. Wel heeft het waterschap moeten beloven om
karakteristieke verkavelingspatronen ‘zo veel mogelijk’ in stand te houden. Ook
de natuur zal veranderen. Grootschalige natte natuur biedt ruimte aan andere
planten en vogels dan weides waar vee graast. De stap naar natuurvriendelijk
weidebeheer van het beekland is in Geelbroek gepasseerd. De lyrische
beschrijvingen van de grote natuurwaarde van het Geelbroek hadden in het
verleden telkens betrekking op planten en dieren die voorkwamen in samenhang
met kleinschalige boerenexploitatie. Maar dat is binnenkort ook in het
Geelbroek allemaal grotendeels verleden tijd.
Wytse Sikkema (1956) studeerde af als landschapshistoricus aan de RUG op de masterscriptie Hoe de grutto verdween uit het Geelbroek. Hij woont vlak bij dit fascinerende gebied.
