In de aanloop naar de afstudeerexpositie van Kunstacademie Minerva spreekt Noorderbreedte een aantal jonge kunstenaars over hun werk. Alle 175 afstudeerprojecten zijn vanaf 19 juni te bezichtigen op het Suikerunieterrein in Groningen. Deze keer een interview met illustrator en animatiemaker Fynn van der Ziel.
‘Ik voelde me net een ambtenaar’, zegt Fynn van der Ziel. Aan het begin van het schooljaar schreef hij in zijn studio in Haren een enorme stapel scenario’s. Hij was van plan een animatiefilm over het aardbevingsgebied te maken, maar aan het begin voelde geen van de scenario’s goed. Hij wilde niet de zoveelste persoon zijn die iets over het aardbevingsgebied vertelt zonder eerst bewoners te spreken. Dus trok hij – op zijn fiets – de provincie in. Het resultaat: de animatiefilm Bewogen Woerde, een absurd drama.
Beeld: Fynn van der Ziel
Wat was de aanleiding om je project over de Groningse aardbevingen te doen?
Ik groeide op in Woltersum en maakte de aardbevingen persoonlijk mee. We hadden meerdere keren deskundigen over de vloer, maar nooit leidde dat tot reparaties. &n…
In de aanloop naar de afstudeerexpositie van Kunstacademie Minerva spreekt Noorderbreedte een aantal jonge kunstenaars over hun werk. Alle 175 afstudeerprojecten zijn vanaf 19 juni te bezichtigen op het Suikerunieterrein in Groningen. Deze keer een interview met illustrator en animatiemaker Fynn van der Ziel.
‘Ik voelde me net een ambtenaar’, zegt Fynn van der Ziel. Aan het begin van het schooljaar schreef hij in zijn studio in Haren een enorme stapel scenario’s. Hij was van plan een animatiefilm over het aardbevingsgebied te maken, maar aan het begin voelde geen van de scenario’s goed. Hij wilde niet de zoveelste persoon zijn die iets over het aardbevingsgebied vertelt zonder eerst bewoners te spreken. Dus trok hij – op zijn fiets – de provincie in. Het resultaat: de animatiefilm Bewogen Woerde, een absurd drama.
Beeld: Fynn van der Ziel
Wat was de aanleiding om je project over de Groningse aardbevingen te doen?
Ik groeide op in Woltersum en maakte de aardbevingen persoonlijk mee. We hadden meerdere keren deskundigen over de vloer, maar nooit leidde dat tot reparaties.
De aardbevingsschade is een onderwerp waar je niet omheen kunt. Tijdens mijn fietstochten vroeg ik mensen naar hun ervaringen. Maar het viel me op dat veel Groningers er niet over wilden praten. Als ze dat wel deden dan waren het de verhalen die je ook in de media hoort, het standaard riedeltje. Het gebied draagt een tragiek in zich, een waar mensen liever niet de hele tijd bij stilstaan. Ik herken de vermoeidheid die slepende procedures met zich meebrengen.
Nu ik in de stad Groningen woon en ver genoeg van de situatie af sta kan ik er weer over praten en schrijven. Ik zit er niet de hele tijd nog middenin. Ik wil graag een nieuw verhaal geven over het aardbevingsgebied, iets met een andere toon: voor mensen die het standaardverhaal beu zijn.
Je koos
voor je vertelling een ‘absurd drama over een schokkend huis’. Waarom
absurdisme?
Voor mij is het absurde niet alleen iets wat bizar is, maar ook een manier om te genieten van iets dat vervelend is. Je zit met een vraag die niet beantwoord wordt: een soort streven naar iets dat niet komen gaat.
Ik ben erg geïnspireerd door De laatste dagen van Emma Blank van Alex van Warmerdam, waarin de absurde humor soms tot impasses leidt en ook de personages niet meer lijken te weten hoe het verder moet.
Het absurde biedt niet meteen een oplossing, maar wel een andere manier om naar de aardbevingservaring te kijken. Het tekenen en animeren heeft een therapeutische werking voor mij. Als ik er alleen maar over kon praten zou het een ernstiger onderwerp zijn gebleven.
Beeld: Fynn van der Ziel
Is je project dan ook bedoeld als therapie voor de kijkers?
Nee, ik heb de animatie niet gemaakt met een specifiek publiek voor ogen. De film is er niet alleen voor Groningers uit het aardbevingsgebied. Het mag ook gewoon een leuke animatie zijn.
Ik hoop wel dat het kijken een beetje ongemakkelijk is: ongemakkelijk op een positieve manier. Want dat ongemak voel ik ook in het aardbevingsgebied. Het is mooi en lelijk. Het weidse en woeste van een aardappelveld van twee vierkante kilometer. Het is weer eens wat anders dan die kitscherige sneeuwtoppen in Oostenrijk. Maar ik kan het niet zien zonder de uitbuiting van het Noorden erbij te denken. Veel van de opbrengsten van de gaswinning werden in de rest van Nederland besteed.
Benieuwd naar het werk van Fynn? Kijk hier alvast de trailer.
