‘Ik ben erg bezig met: wat kan ik nog wel?’

Een man of dertig zaten er afgelopen oktober in de zaal, bij een avond over de gaswinning in Groningen en de gevolgen daarvan in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Nicole van Eijkern (56) en haar dochter Eline deden er hun bevingsverhaal. Nicole vond het een geslaagde bijeenkomst. ‘Ook al was het geen grote groep, ik voelde me gehoord. Ik proefde oprechte interesse en betrokkenheid.’
Van zo’n avond moet ze wel twee dagen bijkomen. Maar het is bijna een roeping van zich te laten horen. ‘Het is mijn verhaal, maar ook van veel anderen.’
De zelfstandig financieel adviseur zegt dat ze zich steeds wat sterker voelt. ‘Mijn hersens doen het weer een stuk beter. Ik ben zelfverzekerder. Lange tijd twijfelde ik aan alles. Als ik voor klanten een belastingaangifte indiende, vroeg ik me als ik op de verzendknop drukte af of ik het wel goed had gedaan.’
Januari vorig jaar is ze ingestort. Nicole van Eijkern kon alleen nog op de bank liggen. Ze keek alle afleveringen van Downtown Abbey. Het trage tempo van die serie was nog net te verdragen. ‘En ik breide een deken om mezelf.’ Na tien dagen sleepte ze zichzelf van de bank af. ‘Als het langer bleef duren, zou ik ook mijn bedrijf nog kwijtraken.’
Van Eijkern woonde op dat moment net een paar maanden in haar nieuwe huis. In oktober 2021 had ze het betrokken met haar man Henk (57), adviseur installatietechniek. De verhuizing had het sluitstuk moeten zijn van een jarenlange strijd over de bijna honderd jaar oude boerderij die ze in 2005 hadden gekocht. In 2010 werden daarin de eerste scheuren zichtbaar, in 2014 meldden ze hun schade en uiteindelijk ging hun huis tegen de vlakte.
Maar van ‘het sluitstuk’ is geen sprake. De financiële afwikkeling ligt nog altijd stil. En nog erger: het nieuwe huis voelt niet als haar huis. ‘Ja, we hebben zelf bedacht hoe het moest worden. Maar ik houd er niet van. Ons honderd jaar oude huis, daar hield ik van, en daar houd ik nog steeds van.’ Nicole en Henk van Eijkern hebben een stuk van de muren van de oorspronkelijke boerderij laten staan op hun erf, als dierbaar aandenken.
Nicole dankt de geestelijk verzorgers die mentale ondersteuning bieden aan bevingsgedupeerden. Zij heeft bij hen aangeklopt toen de nieuwbouw de voltooiing naderde. Haar vraag: hoe maak ik de overgang naar het onvermijdelijke? ‘Het was vijandig gebied. Maar het moest wel gebeuren.’
Geestelijk verzorger Marjo van Bergen hielp Nicole op weg. ‘In die tijd kon ik echt niet zo goed uit mijn woorden komen als nu. Ik was diep gekwetst en stuk en moe na jaren die ten koste waren gegaan van mijn relatie, mijn familie, mijn werk. Marjo hielp om dat allemaal onder woorden te brengen. Zij wist het ook om te draaien. Ons nieuwe huis heeft óók een historie, zij het een rottige.’
De oude zal Nicole van Eijkern niet meer worden. Ze heeft een chronisch hoge bloeddruk door de langdurige stress. En van studeren komt het ook niet meer. ‘Ik was van plan een opleiding te doen, om gekoppeld aan mijn fiscale werk echtscheidingsmediation aan te bieden, met name aan vrouwen. Als laatste fase in mijn werkzame leven. Ik was al begonnen met cursussen, maar heb zoveel vertraging opgelopen dat het geen zin meer heeft.’
‘Ik ben erg bezig met: wat kan ik nog wel? Wat maakt me nog wel blij? Ik heb gemerkt dat ik goed mensen die in dit gasdossier vastlopen, kan helpen; sommigen help ik best intensief. Daar wil ik meer mee. Ik wil een verbindende probleemoplosser zijn, vanuit mijn eigen ervaringen en het netwerk dat ik ondertussen heb opgebouwd.’ De vraag of ze die activiteiten in professionele vorm wil gieten, kan ze nog niet beantwoorden. ‘Ik heb een spaarpotje om tijd te overbruggen, ik wil rustig uitzoeken waartoe dit leidt.’