Zo voeren ze een kwartiertje zwijgend langs landtongen vol gelijkvormige witte huizen; uit de groene oeverbegroeiing priemden zeilen van boten omhoog, als kleurige driehoeken. ‘Zeg baas, waar gaan we nou eigenlijk naar toe hè’, riep Alex maar eens. De oude man bleef zwijgen, totdat ze op wijd open water waren. Nu leek hij positie te kiezen, minderde vaart, stuurde bij. ‘Hier, precies op deze plek’, zei hij, ‘is de ree van de boerderij. Die volgen we nu. Deze lindebomen heb ik voor jaren flink ingesnoeid, dat was nog in tweeduizend.’ Ze keken naar links en naar rechts, maar er was niets te zien. ‘Een schier boerenspultje’, zei de oude man. ‘Mijn opa heeft het nog laten zetten. Goed, we varen er nu even omtoe.’ De boot beschreef een boog, de riemen knarsten in de roeipennen. ‘We vaar’n er…
Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €52,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.
