In het Reitdiepgebied ligt het wierdedorpje Oostum. De bebouwing op de wierde bestaat uit een kerk, twee kleine huisjes en een boerderij. Aan de voet van de wierde staat nog een klein huis. In de directe omgeving aan de rand van de wierde bevinden zich nog twee boerderijen. Het is een van de geliefde plekjes om ‘buitenlanders’ de sfeer van het wierdengebied in het Reitdiepdal te tonen.
Het kerkje is het meest gefotografeerde kerkje van Groningen. Dat heeft niet alleen te maken met de fraaie ligging op de afgegraven wierde, maar ook met het feit dat dit 13e eeuwse godshuis het enige is waarvan de nok van het zadeldaktoren dwars op de nok van het schip staat. Dat het dak van de kerk voor een groot deel bestaat uit de oorspronkelijke holle en bolle pannen, de zogenaamde monniken en nonnen, zal ook een rol meespelen.
Het kerkje is eveneens een dankbaar onderwerp voor landschapsschilders. Veel Ploegleden hebben de wierde met het kerkje op linnen en papier vastgelegd. In het kerkje, dat een paar jaar geleden gerestaureerd is, worden regelmatig culturele bijeenkomsten en koffieconcerten gehouden.
Wie zich met de fiets, de auto of te voet via de smalle Oostumerweg over de wierde verplaatst zal tot zijn verbazing een bordje zien met de duidelijke tekst: kerk.
Zelden is een bordje zo overbodig geweest. Of heeft het te maken met de veel te hoge boomgroei rond het kerkje waardoor het in voorjaar, zomer en najaar aan het oog wordt onttrokken. Snoeien is er niet meer bij tegenwoordig en dat geldt overigens niet alleen voor de bomen van Oostum.
In stad en platteland slaat de informatie en educatie toe. Bewoner en toerist moeten op de hoogte gebracht worden wat de omgeving hen biedt. Noorderbreedte heeft een aantal personen hun menig gevraagd over deze bordjescultuur. Is het zinvol, overbodig, grappig of irritant.
