Als we met de klok mee de luchtfoto bekijken, zien we helemaal bovenaan en rechts van de beek enkele oude beekdalpercelen in de uithoek van de marke van Balloo; op de topografische kaart aangeduid met de Heermaden. De naam ‘maden’ komt van ‘maaien’; van oudsher waren dit dus hooilanden. Rechtsboven zien we op de foto nog net de meest noordoostelijke hoek van het Ballooërveld. Dit is een circa 400 hectare groot heideterrein dat oorspronkelijk, de naam zegt het al, behoorde tot de woeste gronden van het esdorp Balloo. Het terrein is al sinds 1918 in bezit en beheer van het ministerie van Defensie als militair oefenterrein. Zodra het oefenterrein De Haar bij Hooghalen gereed is, zal Defensie het Ballooërveld als oefenterrein afstoten. Defensie heeft meerdere delen van het terrein laten plaggen. Op het zichtbare gedeelte is het afplaggen in een smalle strook gebeurd. De strook nieuwe heide is als een landingsbaan op de foto zichtbaar. In de uiterste hoek rechtsboven is een klein aangeplant bosje zichtbaar. Geheel voor militaire doeleinden – militairen hebben zo nu en dan nou eenmaal dekking nodig – zijn her en der in de tweede helft van de jaren vijftig meerdere van deze bosjes op het Ballooërveld aangeplant.
Gasteren rechtsonder
De grens tussen het Ballooërveld en de op de foto zichtbare akkers daaronder is van oudsher de markegrens tussen Balloo en Gasteren. Tevens was dit tot voor kort de gemeentegrens tussen Anloo en Rolde. Deze grens kan doorgetrokken worden tot aan de beek. Het gehele gebied dat door de foto wordt gedekt, ligt momenteel in de gemeente Aa en Hunze.
Tussen de akkers en de beek zien we groenlanden van verschillende grootte. Het grote perceel rechtsonder is lichter van kleur dan de kleinere percelen daarboven. Op een luchtfoto zijn droge delen licht en vochtige delen donker van kleur. Aan de kleur is dus af te lezen dat het grote perceel een zandige bodem heeft en de percelen daarboven deels een natte veenbodem. Het verschil in grondsoort is ook goed op de foto te herkennen aan de lengte van de houtwallen op de perceelsgrenzen. In het algemeen zien we dat de groenlandpercelen in de beekdalen op de hogere delen van elkaar gescheiden worden door houtwallen en op de lagere plaatsen door sloten. We zien dat de houtwal aan de bovenzijde van het grote perceel doorloopt tot aan de beek. Langs de smallere percelen daarboven stoppen de houtwallen ongeveer op de grens van zand en veen.
Niet op de foto zichtbaar, maar wel in het terrein, is de relatie tussen boomsoorten en de bodemgesteldheid. Op de drogere zandgronden zien we in het algemeen de eik als hoofdsoort, terwijl we op de vochtige veengronden meestal zwarte elzen en wilgen tegenkomen.
De grootte van het zandige perceel heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat het in het verleden ook nog in gebruik is geweest voor akkerbouw. Tijdens de opname werd het begraasd door paarden. Bij de beek zijn vijf paarden zichtbaar. De foto toont het begrazingspatroon en zelfs de frequent bewandelde looppaadjes van de paarden. Staatsbosbeheer beheert in het algemeen de zandige percelen door extensieve begrazing; de venige percelen worden gehooid.
Gasteren linksonder
De lange smalle percelen linksonder op de foto behoren eveneens van oudsher tot de marke van Gasteren. Deze groenlanden zijn de zogenoemde Achterste Stukken. In Gasteren is de naamgeving binnen het dorpsgebied simpel. Zo ligt het Voorste Veen dichter bij het dorp dan het Achterste Veen. In het dorp kom je de straatnamen Oosteinde en Westeinde tegen. Gasteren kent een Noordesch en een Zuidesch. Dichtbij Gasteren liggen aan het Gastersche Diep de Voorste Stukken en verder weg – de groenlanden hier op de foto dus – liggen de Achterste Stukken. De smalle strook groenlanden langs de beek, die haaks staat op de rest van de percelen, draagt de veldnaam De Maatjes en bestaat waarschijnlijk uit de oudste hooilanden van Gasteren. Door de aanwezigheid van een zandige oeverwal parallel aan de beek konden deze percelen al vroeg in gebruik worden genomen. De oudste hooilandpercelen worden van de jongere gescheiden door een sloot. Aan de donkere kleur zien we dat het hier om behoorlijk vochtige veengrond gaat. De foto is genomen niet lang nadat Staatsbosbeheer heeft gemaaid. De evenwijdig aan elkaar lopende sporen van de machines zijn nog goed zichtbaar. Er zijn aanwijzingen dat de veengrond onder deze percelen in het verleden is vergraven. Aan het begin van de negentiende eeuw is op meerdere plaatsen langs de Drentsche Aa het door kwelwater afgezette ijzeroer gewonnen. Na de winning zijn de percelen geëgaliseerd. De percelen lijken nog enigszins roestbruin door te schijnen: de kleur van ijzeroer.
De sloot, die in het verlengde loopt van de tot de beek doorlopende houtwal aan de overkant, moet ongeveer de oude markescheiding tussen Gasteren en Anderen zijn. Het is niet precies duidelijk, maar ergens in de bovenste helft van de foto verandert de Drentsche Aa van naam.
Anderen linksboven
De vorm van de percelen linksboven, die van oudsher bij het dorp Anderen horen, is enigszins willekeurig. Bij het graven van sloten volgde men meestal de natuurlijke laagten. De perceelsvorm maakte destijds ook niet zoveel uit, want men maaide toch met de hand. De afwatering werd op perceelsniveau opgelost. Het perceel met het harkvormige slotenpatroon bevindt zich blijkbaar ter hoogte van een hoge oeverwal. Door alle sloten op één punt samen te laten komen en vervolgens slechts één keer de oeverwal te doorgraven, koos men voor de weg van de minste weerstand.
De groenlanden linksboven zijn onder andere de Heermaten en Noordmaten van het dorp Anderen. Het groenlandperceel bovenaan de foto, dat als het ware uitstulpt in een meander van het Rolderdiep draagt de naam Ballerhörn. Met deze verwijzing naar de marke van Balloo aan de overkant van de lustig kronkelende Drentsche Aa zijn we de klok rond.
