Aan zijn kamer herkent men de directeur. Dit is natuurlijk een gemeenplaats. Een open deur, zo u wilt, maar het is toch waar. Onlangs kocht ik op een boekenmarkt de verzameling van 33 door Thijs Wolzak voor NRC Handelsblad gemaakte foto’s van directievertrekken. De serie zal begin jaren negentig in de NRC hebben gestaan. Het boek dateert uit 1992. Er is nog nauwelijks een pc te zien in de rijk geschakeerde directievertrekken. We zien ook uiterst luxueuze kamers met glimmende tafels, stijlvolle stoelen en een indrukwekkende lambrisering. Het verschil met de vergaderruimtes van de bestuurderen van de Verenigde Oostindische Compagnie is eigenlijk niet zo groot. De kamers stralen ook macht en invloed uit.
Maar dan is er ineens de kamer van drs. Liesbeth Brandt Corstius, toen directeur van het Gemeentemuseum in Arnhem. Aan de twee uiteinden van een langwerpig tafeltje staan twee stoelen. Een wat gemakkelijke bureaustoel en een voor het bezoek doorzichtig minuscuul stoeltje. Kennelijk met de bedoeling het gesprek zo kort mogelijk te houden. De bezoeker mag zich niet op zijn gemak voelen.
De directiekamer van Greenpeace in Amsterdam bevestigt onze ergste vermoedens. Het is de rijk ingerichte kamer van de president van een multinational. Alleen het model van een schip van Greenpeace verraadt dat het hier niet om het hoofdkantoor van een internationaal sleepbedrijf gaat.
Nee, dan de directiekamer van circusdirecteur Tony Boltini. Achter in een bus staan drie gemakkelijke stoelen en een sofa, met op de grond de huid van een beer.
Ook dr. W.F. Duisenberg, toen nog directeur van De Nederlandsche Bank, heeft een vrij eenvoudig bureau. Aan de andere kant van het bureau staan drie gemakkelijke stoelen. Iets kleiner dan die van Duisenberg, maar je ziet dat deze man graag en veel overlegt.
Hans van Breukhoven van de Free Record Shop heeft een wit halfrond bureau, met op afstand een gigantisch bankstel. Maar die krijgt Vanessa natuurlijk af en toe op bezoek.
Het toenmalige kantoor in Groningen van wat toen nog heette de Koninklijke PTT, waar ir. W. Dik zoals we nu weten zeer tot zijn tegenzin zetelde, is bijzonder ruim. Je zou kunnen zeggen dat het al vooruitliep op de toekomstige expansie van de KPN. Behalve een bureau, een tafel met vier stoelen en een apart zitje langs de wand, zijn er vier zeer massieve stoelen en een forse sofa. Je kunt zien dat hier grootse plannen zijn gesmeed.
Maar de leukste directiekamer was toch wel van de legendarische theaterproducent Paul Acket in Scheveningen. Het enige bureau met veel papier erop. Op de vloer eveneens veel mappen en stapels. Een volle prullenmand. Twee televisies en stapels videobanden. Aan de wand affiches voor optredens van Cleo Laine en B.B. King.
Tot mijn genoegen kan ik vaststellen dat dit de enige kamer is die een beetje op mijn eigen kamer lijkt. En dat moeten we maar zo houden.
Onlangs kocht ik op een boekenmarkt de verzameling van 33 door Thijs Wolzak voor NRC Handelsblad gemaakte foto's van directievertrekken.
