De Waddenvereniging probeert op te krabbelen uit de diepe crisis waarin ze is beland. Dat gaat gepaard met ontslagen en forse bezuinigingen. Directeur Henk Tameling wil toe naar een ‘non-gouvernementele organisatie’ die zich verre houdt van actievoeren. Coalitievorming, stille diplomatie en wetenschappelijke discussie zijn voortaan de toverwoorden. Een terug- en vooruitblik aan de vooravond van het veertigjarig bestaan.

‘Wees wijs met de Waddenzee’. Er was een tijd dat je die slogan haast tot vervelens toe tegenkwam: op T-shirts, op mokken, op tasjes, buttons, petten. En iedereen wist wie daarachter zat: de Landelijke Vereniging tot Behoud van de Waddenzee, beter bekend als de Waddenvereniging. Wat die club dééd, was ook wijd en zijd bekend: strijden tegen inpoldering van (delen van) de Waddenzee, tegen haventerreinen, vervuiling, militaire oefeningen. Met alle mogelijke legale middelen. De vereniging werd in 1965 opgericht, een jaar nadat de zestienjarige scholier Kees Wevers besloot om medestanders te mobiliseren tegen het plan om Ameland met de vaste wal te verbinden. Waren ze nou helemaal gek geworden? De jonge Kees schreef ingezonden brieven naar kranten, belde geestverwanten en had binnen de kort…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €52,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.