Hortensia’s vind ik vrij oninteressante planten. Ze zien er uit of ze van zijde gemaakt zijn en gedroogd worden het verbleekte stofnesten. Aan stekken begin ik al helemaal niet, dat wordt toch een fiasco. Deze beweringen maken mij uiterst verdacht in de speurtocht naar de hortensiarovers, aangezien nog niemand weet waarom ze gestolen worden. Hele woonwijken worden leeggeroofd, planten blijven akelig kaal achter. Niemand heeft iets gehoord of gezien. Vorige week was Zuid-Drenthe aan de beurt en rond de jaarwisseling trokken de struikrovers langs de Friese westkust. Onlangs sprak ik iemand uit een gehucht aan het Wad, waar niet alleen alle planten uit voor- en achtertuin waren gesnoeid, maar zelfs een zielig staakje in een bloempotje achter de vuilnisbak was geknipt. Ook de rest van het dorp had een bezoekje gehad. Weer had niemand iets gemerkt.
Hortensia’s, familie van de Saxifragaceae, komen oorspronkelijk uit Azië en het oosten van de Verenigde Staten. Door Cherokee-indianen werd het extract van de hortensia gebruikt tegen nierstenen en in het begin van de vorige eeuw als vochtafdrijvend middel door de westerse medische wereld. In de kruidengeneeskunde wordt het daar nog steeds voor gebruikt. Of het werkt weet niemand, er is nooit onderzoek naar gedaan.
Ook wordt gedacht dat de blaadjes geestverruimend zijn, al is de kans dat je hondsberoerd wordt aanmerkelijk groter vanwege de grote hoeveelheid blauwzuur die er in zit. Echt logisch klinkt het allemaal niet, in de winter takjes afknippen die je eerst moet stekken, waarna het nog eindeloos duurt voor er een rookbaar blaadje aankomt. En merkwaardig genoeg zit juist het meeste blauwzuur in deze jonge spruiten. Het eten van hortensia’s kan zelfs leiden tot overgeven, buikpijn, diarree, ademhalingsproblemen en coma. Het is duidelijk dat het voor mensen niet erg zinvol is hortensia’s te roven, of er moeten twee bejaarde broers door het Noorden trekken met een zaklamp en een snoeischaar. Dezelfde mannetjes die een aantal jaren geleden beweerden de makers van de graancirkels te zijn.
Van een lid van de lokale tuinclub vernam ik dat ook mijn eigen woonplaats verknipt is. Nu moet ik bekennen zelf ook een hortensia te bezitten, een blauwe, ooit cadeau gekregen op mijn verjaardag. Ondanks de matige verzorging leeft de plant nog steeds. Hij overwintert in de schuur in een kapotte diepvrieskist. Denkend aan het zielige twijgje in het potje achter de vuilnisbak bij het Wad, tilde ik het deksel van de vriezer op. De snoeivlakken waren vers, de plant tot een derde van zijn oorspronkelijke grootte teruggebracht. De zieltogende hibiscus en citrusboompjes waren onaangeroerd. Hier kan alleen iemand met een HPS (Hortensia Positioning System) in de weer zijn geweest. Hoogstwaarschijnlijk zijn het buitenaardse wezens en zit er iets in hortensia’s dat potentieverhogend werkt.
Buitenaardse wezens worden maar zelden waargenomen. Zelf dacht ik er lang geleden een te zien in Griekenland. Drie lange, groene vingers bewogen zich langzaam omhoog over de rand van een betonnen aanlegsteiger, maar een groot hoofd met amandelvormige ogen bleef uit. Heel voorzichtig sloop ik naar de rand, daar zag ik nog twee vingers. Het bleek een zeester te zijn.
Als hortensia’s zo’n aantrekkingskracht hebben op buitenaardse wezens, maken ze straks nog één groot hortensiakweekgebied van de noordelijke provincies. Wie geen groene vingers heeft, wordt gedwongen naar het overbevolkte westen te verhuizen. Ik ben bang dat ik dan mijn koffers kan gaan pakken. Uit voorzorg kunnen we beter vast alle hortensia’s door de versnipperaar halen.
