Teruggekomen in het Staatsbosbeheer-hoofdkwartier waar ik toen werkte, was er de gelegenheid door te praten. Wat had hen nou zo’n ongemakkelijk gevoel bezorgd in die splinternieuwe polders die wij beschouwden als de kroonjuwelen van de maakbare samenleving? Uiteindelijk kwam het er op neer dat het ontbreken van ‘het mysterie’ (il mistero) hen het meest benauwde. Na enig doorvragen had deze observatie niet alleen op de polders betrekking. Het gold in hun ogen – nu ze drie maanden in Nederland hadden gewerkt – voor ons hele landschap.
Op het eerste gezicht een heel begrijpelijke opvatting, gezien het feit dat in dit landschap zoveel door mensen is bedacht of tenminste veroorzaakt. Maar bedriegt de schijn niet? Als we ons in een door Mondriaan getekend landschap wanen, moet er meteen bij…
Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €52,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.
