Lang geleden had ik een vriend die zich dichter noemde. Hij woonde aanvankelijk in Amsterdam, maar verhuisde op een dag naar Friesland. Daar betrok hij in de buurt van Nij Altoenae een arbeiderswoninkje aan de Oude Bildtdijk. Hij onderhield zijn contacten met de hoofdstad via de fax, een apparaat dat toen net bestond, en de ouderwetse brief met postzegel. Met grote regelmaat lag er een levensbericht van hem op mijn deurmat. Ik had namelijk geen fax, en ook geen geld om er eentje te kopen.
Ik was in die tijd nog jong en vatbaar voor grote idealen en de verhalen van vrienden die zich dichter noemden en in eigen beheer al een bundeltje hadden uitgegeven, oplage dertig exemplaren. Dat was niet veel, maar een begin en bovendien: een subversieve daad, althans, zo voelde het. Dichters en kunst…
Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €52,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.
