Al bijna veertig jaar staat het noordelijkste café van Nederland te wachten op bedrijvigheid die er nooit is gekomen op het industrieterrein bij Eemshaven. Nu de afgelegen pleisterplaats gezelschap heeft gekregen door immense windmolens, lijkt het nog kleiner. Toch blijft het bestaan. Als teken van hoop en verwachting, vol vertrouwen dat er ooit eens buren zullen komen.

Op zich een prachtig plaatje. Mooi ruimtelijk en overzichtelijk. Veel wolkendrama. Er komen beelden boven van verlaten truckercafés in films als Paris, Texas, Lost Highway en Bagdad Café. Stille plekken in de woestijn waar kingsize-burgers en steaks als deurmatten kunnen worden besteld. Landschappen waar ruimte en afstanden bijna verpletterend zijn. Dé ingrediënten voor een roadmovie met veel horizon. Tot zover allemaal duidelijk en herkenbaar. Maar wat de foto niet laat zien, is dat er iets mis is met de schaal van het landschap. Het idee van een door droogte geteisterde oneindigheid blijkt bij de randen al gauw een illusie. Achter de molens ligt een dijk met kwelders, achter het café een groene polder met uien en waspeen. Het ‘woestijnlandschap’ blijkt een anomalie, een afwijking in z…

Trefwoorden