In de vrije natuur voel je je een ander mens dan in het dagelijks leven, in de stad. Omgeven door drukte, grenzen en tijd óf omgeven door leegte, rust en avontuur. Wim Boetze plaatst een kritische noot bij het natuurtransferium van het Nationaal Park Drentse Aa. Het lijkt alsof de stad zo lang mogelijk bij je moet blijven, voordat je aan het landschap wordt toevertrouwd.

Een ritje van stad naar land, van de straat naar ‘buiten’, gaf je toch altijd het gevoel de vrije ruimte te betreden. Je verruilde in het weekend de beslotenheid van huis en haard, kantoor en werkplaats voor de onbegrensde ruimte van de natuur. Hoogstens kwam je een enkele landarbeider tegen of een boswachter. Op zondag brak je even door de wanden van de week heen. De paden op, de lanen in, op weg naar ongereptheid. Een paar uur in de week gunde je jezelf het verblijf in de eindeloosheid, het wegdromen naar de horizon.
De schoenen voor laarzen verruilen, maakt een wandeling al gauw tot een zwerftocht in de vrije natuur. Het valt op hoe snel je malende gedachten van elke dag bij een verblijf in de natuur worden verdrongen door fantasieën over verre reizen, nomadisch leven of lekker hout…

Trefwoorden