Camping Emmen is een familiecamping bij uitstek en van alle gemakken voorzien. Zegt Camping Emmen over zichzelf, op de website. Verharde paden, goede verlichting, buitenzwembad, ligstoelen, zitjes, zonneweide, beachvolleybal.
Gezellig: 240 plaatsen en in het hoogseizoen 90 extra op de grote groenweide. Leuk: ‘Café/restaurant met terras en een aparte afhaalruimte ook voor feesten en partijen’.
Extra: de speciale éénoudercamping onder de slogan ‘Laten we gezellig bij elkaar gaan staan en bijna alles mag en niets moet’. Een en ander ruimschoots binnen de Rondweg, op een steenworp van het centrum. Camping Emmen heet niet voor niets ook stadscamping.
Aan de rand van het terrein is een veldje ingeruimd voor een handvol caravans die permanent worden bewoond. Ook in een paar andere ‘straatjes’ gebeurt het een enkele keer. Tien mensen, twintig mensen, wel kinderen, geen kinderen. De een staat er een jaar of wat, de ander een paar maanden. Het wisselt. De website zwijgt daarover.
Eigenlijk mag dat niet, wonen op de…
Camping Emmen is een familiecamping bij uitstek en van alle gemakken voorzien. Zegt Camping Emmen over zichzelf, op de website. Verharde paden, goede verlichting, buitenzwembad, ligstoelen, zitjes, zonneweide, beachvolleybal.
Gezellig: 240 plaatsen en in het hoogseizoen 90 extra op de grote groenweide. Leuk: ‘Café/restaurant met terras en een aparte afhaalruimte ook voor feesten en partijen’.
Extra: de speciale éénoudercamping onder de slogan ‘Laten we gezellig bij elkaar gaan staan en bijna alles mag en niets moet’. Een en ander ruimschoots binnen de Rondweg, op een steenworp van het centrum. Camping Emmen heet niet voor niets ook stadscamping.
Aan de rand van het terrein is een veldje ingeruimd voor een handvol caravans die permanent worden bewoond. Ook in een paar andere ‘straatjes’ gebeurt het een enkele keer. Tien mensen, twintig mensen, wel kinderen, geen kinderen. De een staat er een jaar of wat, de ander een paar maanden. Het wisselt. De website zwijgt daarover.
Eigenlijk mag dat niet, wonen op de camping. Maar het gebeurt toch. Ten eerste: wat heb je aan regels zonder uitzonderingen? Ten tweede: wat heb je aan regels als je geen rekening meer kunt houden met omstandigheden. Wat betreft dat laatste: schulden, echtscheidingen, drank, huisuitzettingen, gedoe – in willekeurige volgorde, ook de oorzakelijke verbanden. Goed dus, dat wat eigenlijk niet mag toch kan. Waar zouden die mensen anders terechtkomen? En verder: het geeft een nieuwe dimensie aan het begrip familiecamping. (En ja hoor. Dan worden er altijd weer mensen jaloers. Die willen óók wel het hele jaar door in hun caravan wonen. Nee, mag niet. Ja, wel. Als ze ook die problemen… Maar dat willen ze dan weer níet. Zo zit dat met jaloezie. Die is selectief. Dat is ook vervelend.)
Dit voorjaar verbleef fotograaf Hanne van der Velde (toen student, inmiddels afgestudeerd aan de Fotoacademie in Groningen) zo nu en dan op de camping. Vanwege dat veldje en die straatjes en die mensen. Hoe dat ging? Dat ging wel goed. ‘Die mensen hebben problemen maar daar maken ze geen probleem van. Je moet wel een biertje kunnen drinken.’ Van der Velde (1988, geboren en getogen Emmenaar) is geen fotograaf van dik hout en planken. Hij doet niet in tranen en ook niet in aanklacht of bezwaar. Hij is meer van het toeval en het subtiele gebaar. Als fotograaf zul je daar geen bakken met geld mee verdienen, zou je denken. Dat denkt hij ook, zegt hij. Maar ook dat dat niet geeft. ‘Tenminste, nóg niet.’ En trouwens, hij is met die campingfoto’s wel mooi genomineerd voor de Photo Academy Award, de jaarlijkse competitie voor fotografiestudenten. Daar is ook niks mis mee. Het grapje ligt voor de hand, dat hij altijd nog op die camping… Hoeft niet, zegt hij. ‘Ik heb familie.’