De recente wateroverlast in Groningen en Friesland heeft duidelijk gemaakt dat de inlands gelegen waterkeringen niet altijd betrouwbaar zijn. Maar de moderne zeedijk lijkt zich beter te gedragen. Dit eigentijds stuk technologie, ontworpen door gespecialiseerde wetenschappers en in onderhoud bij ervaren technici, oogt betrouwbaarder dan ooit. Maar toch uit journaliste Cordula Rooijendijk aan het slot van haar jongste boek Waterwolven felle kritiek op het onderhoud en de veiligheid van onze zeedijken. Reden om die in het Noorden eens wat nader te bezien.

Elk deel heeft zijn eigen geschiedenis, maar meestal blijkt de precieze samenstelling niet bekend te zijn. Alleen van de Afsluitdijk is de bouw nauwkeurig beschreven. Veel moderne zeedijken zitten vol met historie. Bij onderhoud stuiten de bouwers dikwijls op bakstenen vloertjes, houten palen en zelfs op lagen stro. Bij ingrepen moet dan ook worden voldaan aan de wetgeving voor archeologische monumenten.
Een mooi voorbeeld van zo’n oude zeedijk is het tracé Delfzijl-Eemshaven. Er zitten opmerkelijke knikjes in die elk hun eigen geschiedenis hebben. De grootste knik ligt bij Hoogwatum rondom het Beppegat. De slinger die de waterkering hier maakt, valt vrij eenvoudig te verklaren. Nadat in 1717 de Kerstvloed een groot deel van de zeedijk had weggespoeld, vonden er ingrijpende veranderinge…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €52,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.

Trefwoorden