Marieke Wiersema bezoekt met haar ouders het 'ommelander ziekenhuis' in Scheemda. Waar ze ziet dat de dokters en patiënten in een andere wereld leven.

Mijn vader, mijn moeder en ik rijden door de groene woestijn van Oost-Groningen naar het ziekenhuis in Scheemda. Mijn vader stuurt, mijn moeder zit naast hem, ik -net als vroeger- achterin. We verwachten een uitslag van een onderzoek, dus gaat het gesprek over koetjes, kalfjes, waterflesjes en het windmolenpark. Mijn moeder wijst naar twee turbines die stilstaan.
Na de rotonde verschijnt een horizontale blokkendoos midden in een weiland: een laag, langwerpig gebouw als weerspiegeling van het platte, rechte land eromheen. Twee ziekenhuizen in provincie Groningen werden gesloten, dit nieuwe kwam er voor in de plaats.
We slaan rechtsaf en gaan kruipend langzaam via de lange oprijlaan naar de hoofdingang. Ik haal een ijzeren stoel op wieltjes voor mijn moeder, gooi er haastig een Ikea-kusse…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.