‘We gaan naar het oogfeest’ zingt mijn jongste vrolijk. Het is zondagmiddag, begin september en we staan op het punt om te vertrekken naar Kiel-Windeweer om daar het einde van de oogstmaand te vieren. Eenmaal aangekomen bij de boerderij Sintjansheerd is het nog even wachten op de kudde schapen die door bordercolli Loki (dat dit zijn naam is leren wij later tijdens het diner) naar een veldje verderop worden gebracht. Eenmaal afgeslagen kunnen we onze auto bij de lokale voetbalvereniging parkeren.
Als we teruglopen naar de boerderij proberen we de kinderen nog eens uit te leggen naar wat voor soort feest we eigenlijk gaan. ‘Het gaat niet over de ogen, maar over de oogst. We vieren dat je in deze maand heel veel lekkere dingen van het land kunt halen en dat je dan weer voor een hele tijd eten hebt.’ Er wordt driftig geknikt: ‘Zijn er dan ook aardbeien?’
Eenmaal aangekomen, lopen we naar de lange tafels tussen bedden met de boerenkool, prei en peterselie. We zitten naast een ouder echtpaar uit het dorp, ze zijn meegekomen met hun buurvrouw, die het baasje van Loki blijkt te zijn. De man is enthousiast en verrast over de manier waarop de groentes zijn bereid en hoe lekker de vegan saus is die geserveerd wordt bij de geroosterde pompoen. Zijn vrouw zegt: ‘dit is echt wel echt jouw smaak hè’. Zelf lijkt ze, net als mijn kinderen, iets minder van sommige expermintele gerechten te houden. Het toetje valt gelukkig bij iedereen in de smaak.
Later die week ga ik met de kinderen zwemmen in Haulerwijk. Twee dames dobberen naast mij in het water en hebben het over de BBB. Ze vragen zich af hoe het nou zit, met die nummer een en twee op de lijst. Verder durf ik niet echt te luisteren, politiek voelt toch altijd een beetje privé. Maar de rest van de week krijg ik de twee dobberende dames niet meer uit mijn hoofd.
De verkiezingen komen eraan maar ik weet niet of de problemen daar opgelost gaan worden. Misschien vinden de belangrijkste gesprekken wel plaats op de plekken waar je het niet verwacht. In de kleine dorpjes, waar in je bubbel zitten geen optie is omdat je elkaar simpelweg tegenkomt en nodig hebt.
Zoals in de moestuin van de Sintjansheerd, waar ik naar de kinderen kijk die tussen de verschillende gangen door de varkens voeren. Een oogst die gedeeld wordt en eten dat ons verbindt. Niet dat we dan opeens allemaal dezelfde smaak hebben, maar we zitten in ieder geval aan dezelfde tafel.
Word jij ook blij van plekken zoals Kiel-Windeweer? Elk dorp een eigen voedseltuin is een initiatief dat voortkomt uit Toukomst en organisator van het Oogstfeest. Op deze kaart vind je meer voedseltuinen in Groningen.
Ben je nog opzoek naar lokaal geproduceerd voedsel bij jou in de buurt? Op deze kaart staan inatieven door heel (Noord-)Nederland.
