Toen ik eind oktober in de avondschemering naar huis fietste, na de presentatie van de website van beeldend kunstenaar Isabella Werkhoven in Groningen, leek alles te zijn gedrenkt in de sfeer van haar schilderijen. Vooral de kalende bomen drongen zich ongewoon sterk aan mijn waarneming op, alsof de stad er vol mee stond.
Toen ik eind oktober in de avondschemering naar huis fietste, na de presentatie van de website van beeldend kunstenaar Isabella Werkhoven in Groningen, leek alles te zijn gedrenkt in de sfeer van haar schilderijen. Vooral de kalende bomen drongen zich ongewoon sterk aan mijn waarneming op, alsof de stad er vol mee stond. Een droomachtige ervaring, die min of meer overeenkwam met wat Benno Tempel, curator van de Kunsthal in Rotterdam, over haar werk heeft geschreven: ‘Het is alsof we het vertrouwde, het alledaagse voor het eerst zien.’ En: ‘De schilderijen van Isabella Werkhoven doen denken aan film stills: nog lang nadat je het werk hebt gezien blijven de voorstellingen door je hoofd spoken.’
Isabella Werkhoven (Gorssel 1969, afgestudeerd aan Academie Minerva) schildert zoals ze het zel…
Toen ik eind oktober in de avondschemering naar huis fietste, na de presentatie van de website van beeldend kunstenaar Isabella Werkhoven in Groningen, leek alles te zijn gedrenkt in de sfeer van haar schilderijen. Vooral de kalende bomen drongen zich ongewoon sterk aan mijn waarneming op, alsof de stad er vol mee stond.
Toen ik eind oktober in de avondschemering naar huis fietste, na de presentatie van de website van beeldend kunstenaar Isabella Werkhoven in Groningen, leek alles te zijn gedrenkt in de sfeer van haar schilderijen. Vooral de kalende bomen drongen zich ongewoon sterk aan mijn waarneming op, alsof de stad er vol mee stond. Een droomachtige ervaring, die min of meer overeenkwam met wat Benno Tempel, curator van de Kunsthal in Rotterdam, over haar werk heeft geschreven: ‘Het is alsof we het vertrouwde, het alledaagse voor het eerst zien.’ En: ‘De schilderijen van Isabella Werkhoven doen denken aan film stills: nog lang nadat je het werk hebt gezien blijven de voorstellingen door je hoofd spoken.’
Isabella Werkhoven (Gorssel 1969, afgestudeerd aan Academie Minerva) schildert zoals ze het zelf noemt ‘stedelijke en visionaire landschappen’. Ze zoekt in haar werk naar ‘spanning, verstilling, vervreemding’ en vindt die op ogenschijnlijk doodnormale locaties, zoals de tennisbaan in de Groninger wijk Helpman, waar ze zelf sport, en zwembad De Papiermolen waarbij haar atelier is gevestigd.
Haar onder meer in Groningen, Amsterdam, Antwerpen en Milaan geëxposeerde werk doet denken aan dat van Edward Hopper en Pyke Koch, zoals Benno Tempel opmerkt in zijn tekst op de website van Isabella Werkhoven. Hij wijst daarbij op de beklemming in Koch’s bekende werk ‘Het wachten’. Net als bij Koch zijn de beelden van Werkhoven ‘zwanger van datgene wat nog gaat gebeuren. De adem wordt ingehouden.’ Ook Koch schilderde trouwens tennisbanen en zwembaden, maar dat wist Werkhoven tot voor kort niet, zegt ze desgevraagd. ‘Hooguit onbewust, misschien heb ik ze ooit wel gezien.’
Landschappen die niet duidelijk zijn getekend door menselijke activiteit spreken haar niet aan. Tegelijk laat ze meestal (nagenoeg) verlaten plekken zien. Haar werk geeft daardoor, zei iemand eens tegen haar, het gevoel van een industrieterrein op zondag. <
Meer schilderijen van Isabella Werkhoven en achtergrondinformatie over de kunstenaar en haar werk zijn te vinden op www.isabellawerkhoven.nl
