Over willen en kunnen, en wat daar zoal aan ongemak tussen kan zitten. En over de onloochenbare invloed van het weer. Want het weer, dat is natuurlijk ook altijd wat.
Op reclamefoto’s schijnt altijd de zon. Want waar de zon schijnt, straalt de toekomst.
Maar hier en nu even niet. De hele ochtend al is het grijs. En dat zal het ook de rest van de dag blijven. Vanaf het einde van de middag tot laat in de avond zal het motregenen. Maar dat weet je nu nog niet. Nu is het nog maar rond het middaguur. De laatste dag van februari. Slotstuk winter, straks pas voorjaar.
Station Europapark wordt er sikkeneurig van. De overkapping laat de schouders hangen, de steunpilaren rillen. Reizigers verstoppen zich in kraag en muts.
Spiksplinternieuw is het station aan de spoorlijn tussen Groningen en Zwolle (en alles daartussen, en verder). Zo nieuw zelfs dat het nog niet af is. Links en rechts nog hekken, muurtjes die dienen afgewerkt, draden die dienen verbonden. E…
Over willen en kunnen, en wat daar zoal aan ongemak tussen kan zitten. En over de onloochenbare invloed van het weer. Want het weer, dat is natuurlijk ook altijd wat.
Op reclamefoto’s schijnt altijd de zon. Want waar de zon schijnt, straalt de toekomst.
Maar hier en nu even niet. De hele ochtend al is het grijs. En dat zal het ook de rest van de dag blijven. Vanaf het einde van de middag tot laat in de avond zal het motregenen. Maar dat weet je nu nog niet. Nu is het nog maar rond het middaguur. De laatste dag van februari. Slotstuk winter, straks pas voorjaar.
Station Europapark wordt er sikkeneurig van. De overkapping laat de schouders hangen, de steunpilaren rillen. Reizigers verstoppen zich in kraag en muts.
Spiksplinternieuw is het station aan de spoorlijn tussen Groningen en Zwolle (en alles daartussen, en verder). Zo nieuw zelfs dat het nog niet af is. Links en rechts nog hekken, muurtjes die dienen afgewerkt, draden die dienen verbonden. Er wordt nog kranig aan grondverzet gedaan. Toch is het, zon of geen zon, al een alleraardigst stationnetje. Modern ook. Wat vandaag de dag betekent: aarde-
tinten, kunsthout, bijpassende kleuraccentjes. Een zitkuil uit de jaren zeventig (v.d.v.e.), de oergezellige woonprogramma’s op de tv van nu – denkt u daar maar aan.
Vanaf het perron kun je fijn een rondje kijken. De bedeesde oude woonwijk Helpman. De fonkelend nieuwe kantoortorens van de IB-groep. Het onderkomen van de gemeentelijke dienst Sociale Zaken en Werkgelegenheid, nog in aanbouw naast het spoor. De architectonisch verantwoorde nieuwbouw in De Linie. Het Euroborg-stadion en de woontoren ernaast. De Mediacentrale, daar, in de turbinehal van de voormalige stadsenergiecentrale.
De Boumaboulevard langs het stadion oogt als een grootsteeds allee. Een scheutje fantasie erbij en je waant je aan de oevers van de Maas, op de Kop van Zuid in Rotterdam. Of, met nog iets meer goede wil, naast een bouwput in Berlijn of in een hoekje van de London Docklands. Waarom niet?
Op welk moment je je het best even wil voorstellen: een kabelbaan. Vanaf hier langs die boulevard, dan linksaf bij de Europaweg, richting UMCG en centrum, eindpunt bij het Forum aan de Grote Markt. De fly-over.
‘Milieuvriendelijk, duurzaam en stiller dan elk ander vervoerssysteem.’
‘Efficiënt, flexibel en relatief goedkoop.’
‘Een attractie met een hoge fun-factor.’
Zegt de Stichting Flyover Groningen, een club met veel ondernemers. De club heeft een brochure gemaakt. Kans voor Groningen heet-ie, hij staat ook op het wonderweb. Veel foto’s natuurlijk: Londen en Singapore, van Lissabon en Koblenz. Want daar hebben ze al een kabelbaan. Net als in New York, Rio de Janeiro, Barcelona, Keulen. Dus waarom hier niet?
En ja hoor, op alle foto’s schijnt de zon. De toekomst straalt.
Dat New York 9,5 miljoen inwoners kent, Rio 6, Singapore 5 – dat is voor de kniesoren. (En waarom zou je het dan nog hebben over de amper 200 duizend van Groningen?)
Het idee is niet nieuw. Want kijk, daar is al een rapportje uit 2006, ook op het wonderweb. Over de missing link tussen Groninger binnenstad en Europapark gaat het. Over ‘duurzame vervoersoplossing’ en ‘leefbare binnenstad’. Over drie tussenstations of vijf. En dat zo’n kabelbaan best kan, in 2011 kan-ie klaar zijn.
Maar nee, in 2011 was het dus zelfs nog een jaartje wachten op de brochure van de kabelbaanclub. Al die tussenliggende jaren ging het vooral over de tram. De tram die er niet kwam. Nieuwe ronde nieuwe kansen, moet u maar denken.
De gemeente Groningen heeft inmiddels een quick scan laten uitvoeren. Een vlugge inventarisatie, nattevingerwerk. Zou kunnen, zegt de scan. Maar let op de regeltjes, de tarieven van het openbaar vervoer, de hoogspanningsmasten, de kwetsbare gasleidingen onder de grond. Let ook op de haken en de ogen. Dertig miljoen, schat de scan. En een kaartje gaat 1,50 euro kosten. Tenminste, als er 7.700 reizigers per dag reizen. Anders wordt het prijziger.
En natuurlijk: de procedures. Want de mensen langs en onder de route willen vast niet in de toekomst wonen. Die willen nu wonen en geen gedoe boven hun hoofd. Die denken aan storm en een gondeltje dat losraakt. Aan ramen die worden opengedraaid, rotzooi die naar beneden komt. En ze denken aan hun privacy – onbespied willen ze elkaar kunnen beminnen en slaan, hun bord leegeten of een boek lezen. Er wordt vast veel aan grondverzet gedaan.
De kabelbaanclub zetelt op de Grote Markt 23. Wie het opzoekt op Google Maps komt terecht voor het VVV-kantoor. Het kantoor dat er niet meer is, want: gesloopt voor de bouw van het Forum.
Tegen de lantaarnpaal voor de deur van het verdwenen kantoor staat een mooi bord. Huisvlijt, de letters staan schots en scheef. Maar leesbaar zijn ze wel: ‘Rond Ritten Met Koets Of Paarden Tram’. Hoeveel een ritje kost staat er niet. Of koets of tram station Europapark aandoen evenmin.
Het bord baadt in een heerlijk lentezonnetje.
