Het was mijn eerste keer. Het deed pijn, duurde veel te lang en ik verveelde me de pleuris. Dus wat doe je dan, als COVID-19 je toch eindelijk te pakken heeft gekregen en je aan huis gekluisterd bent? Precies, dan droom je over betere tijden en boek je vakanties.
Zo geschiedde. Een tripje naar Cambridge met de trein, om een vriendin die daar studeert op te zoeken. Later vlieg ik nog even naar Santiago de Compostella, daar doet een vriend een promoveertraject voor vier jaar, dus die moet ook opgezocht. En gezien ik volgend jaar ga trouwen, mag een vervroegde huwelijksreis ook niet aan de plannen ontbreken: zeventien uur met de KLM, heen en terug, voor een reisje van twee weken.
En ja, je raadt het al, hier voel ik me dus vreselijk schuldig over. Ter context: de laatste keer dat ik in een vliegtuig stapte is vier jaar geleden, ik heb voor de toekomst geen andere vliegplannen, en doe het ook nu alleen omdat er voor deze bestemmingen en het beschikbare tijdsbestek geen andere opties waren. Behalve niet gaan of een andere bestemming zoeken, natuurlijk.
Maar niet gaan of ergens anders heen, dat doe ik steeds en wilde ik nu niet. Dus verzon ik tal van redenen waarom het best kon. Vrienden opzoeken, goed excuus. Huwelijksreis, ja… dat doe je maar één keer! En oh, zo zielig, dat in de coronaperiode een aantal van mijn vakanties niet door konden gaan. Dan mag het nu ingehaald worden, toch? Daarbij, het klimaat kan het niks schelen of ik drie keer kort achter elkaar, of verspreid over een langere periode ga. En als ik genoeg investeer in een boomaanplant-project, is mijn uitstoot ook gecompenseerd. Niks aan de hand.
Pochen over een boomaanplant-project, dat is grof greenwashen.
Bente van Leeuwen
Toch knaagt het en voel ik me een enorme hypocriet. Natuurlijk is er wel iets aan de hand. Ik had ook niet kunnen gaan en alsnog kunnen investeren in iets groens. Pochen over een boomaanplant-project, dat is grof greenwashen. Normaalgesproken doe ik zo mijn best en nu schiet ik uit de bocht. Dus, waarom doe ik dit?
En als ik dan heel eerlijk ben en diep van binnen zoek naar een antwoord, dan schrik ik van mezelf. De eerdergenoemde redenen zijn smoesjes om het eigenlijke te verbloemen. Want de waarheid is dat ik moe ben. Moe van stomme, domme mensen die zich nergens schuldig om voelen. Moe van m’n best doen. Moe van de wereld die met de dag donkerder lijkt te worden.
Misschien is het heel dramatisch gezegd, maar ik krijg het maar amper voor elkaar om mijn wekelijkse nieuwsbrief van Blendle te lezen. Laat staan om dagelijks het nieuws te volgen. Ik wil alle negativiteit niet meer horen.
Dus weet je wat, ik ga proberen mijn schuldgevoelens thuis te laten. Ik laat ze even los en ga opladen. Heel oppervlakkig ga ik telkens zeggen: ik word al lekker bruin, hè? En dat gaat dan prachtig afsteken tegen mijn witte bruidsjurk die ik een paar maanden later aan mag trekken.
Ik ga alleen maar aan mezelf denken en daar enorm van genieten. En dan pak ik daarna dat schuldgevoel wel weer op, met hopelijk hernieuwde energie om weer mijn uiterste best te doen.
