‘Ik ben op zoek naar imperfectie’, aldus Wytze Hoogslag. Voor de nieuwe Noorderbreedte maakte hij een fotoserie over de lelijke kanten van Hoogeveen. We spreken hem over liefde voor lelijkheid.
‘Misschien is dit wel de eerste keer dat een elektriciteitskastje op de cover van een tijdschrift staat’, vertelt Hoogslag met een trotse lach. Toen Noorderbreedte hem vroeg of hij foto’s wilde maken over lelijkheid, was hij direct enthousiast. ‘Die opdracht was op mijn lijf geschreven. Ik fotografeer graag eigenaardige dingen.’
Zonder duidelijk plan reisde hij af naar Hoogeveen. Na een tijdje rondlopen stuitte hij op een terugkerend thema. Overal trof hij objecten waarvan de makers er alles aan hadden gedaan ze te verbergen: paaltjes ingelegd met grind, levenloos grijze elektriciteitskastjes en containers die opgaan in de muur erachter. ‘Die wilde ik in het zonnetje zetten. Ik vind het leuk als ik mensen zo op een andere manier naar hun omgeving kan laten kijken.’
…
‘Ik ben op zoek naar imperfectie’, aldus Wytze Hoogslag. Voor de nieuwe Noorderbreedte maakte hij een fotoserie over de lelijke kanten van Hoogeveen. We spreken hem over liefde voor lelijkheid.
‘Misschien is dit wel de eerste keer dat een elektriciteitskastje op de cover van een tijdschrift staat’, vertelt Hoogslag met een trotse lach. Toen Noorderbreedte hem vroeg of hij foto’s wilde maken over lelijkheid, was hij direct enthousiast. ‘Die opdracht was op mijn lijf geschreven. Ik fotografeer graag eigenaardige dingen.’
Zonder duidelijk plan reisde hij af naar Hoogeveen. Na een tijdje rondlopen stuitte hij op een terugkerend thema. Overal trof hij objecten waarvan de makers er alles aan hadden gedaan ze te verbergen: paaltjes ingelegd met grind, levenloos grijze elektriciteitskastjes en containers die opgaan in de muur erachter. ‘Die wilde ik in het zonnetje zetten. Ik vind het leuk als ik mensen zo op een andere manier naar hun omgeving kan laten kijken.’
Imperfectie is ook mooi
Hoogslag groeide op in Leeuwarden en was als kind al geïnteresseerd in ‘de straat’, graffiti en fotografie. Hij struinde graag door de stad en deed dat als jongetje al met een camera om zijn nek. Na zijn schooltijd begon hij aan een studie Sociale Geografie en Planologie. Hoewel hij deze niet afmaakte is de ruimtelijke omgeving nog wel vaak terug te vinden in zijn werk. Uiteindelijk besloot hij na anderhalf jaar de creatieve opleiding Grafisch en Interactief Ontwerp te volgen. Nu werkt hij als grafisch ontwerper en maakt hij campagnes bij een reclamebureau .
In zijn opleiding kwam hij erachter dat esthetische ontwerpen hem niet liggen. Het lukte niet om dingen perfect te maken en daarnaar streven vond hij niet leuk. In plaats daarvan ging hij steeds vaker opzoek naar onvolmaaktheid. ‘Het is prettig om te accepteren dat iets niet perfect hoeft te zijn. Imperfectie is ook mooi.’
In de coronatijd maakte Hoogslag zo een boekje over crisiscommunicatie via A4’tjes: de handgeschreven papiertjes – soms met tekeningen van stokpoppetjes – die op winkelruiten werden geplakt om mensen te informeren over de anderhalvemeterregel of de toegestane hoeveelheid bezoekers. Hij fotografeerde de provisorische papiertjes die cruciale informatie verschaften en verzamelde ze in zijn boek I.V.M. HET CORONAVIRUS – crisismaatregelen op A4-papier.
Wandelend werken
Hoogslag geniet van zijn werk en dat is te zien. Zijn foto’s laten je zachtjes grinniken. ‘Ik houd van pragmatisme: dat mensen kunnen zien hoe iets gemaakt is. Ik hoop dat de lezers van Noorderbreedte kunnen zien dat ik door Hoogeveen dwaalde, gaandeweg op merkwaardig weggestopte objecten stuitte en die vervolgens fotografeerde. Ik heb een heerlijke dag gehad.’
Lees hier het essay over Hoogeveen waarvoor Hoogslag foto’s maakte.
