Podcasts. Longreads. Korte nieuwsberichten over het verloop van de formatie. Het maakt me niet uit welke vorm het heeft, maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Niet dat ik er vrolijk van word, het voelt meer als een bezwering, een illusie van controle.
Zo kwam ik vandaag deze zin tegen: ‘Het respecteren van de rechtsstaat is daarbij het voornaamste struikelblok’. Uitgesproken door verkenner Plasterk over de samenwerking tussen rechtse partijen. Misschien denk je nu: Waarom volg je specifiek dít nieuws? Onze binnenlandse strubbelingen lijken soms een detail in de grotere problemen die wereldwijd aanwezig zijn. Maar misschien is het in de context bezien ook wel het nieuws dat nog enigszins behapbaar is.
Was de toekomst altijd al zo onzeker? Ik moet denken aan mijn filosofiedocent die vertelde over alle keren dat mensen ervan overtuigd waren dat het einde van de wereld in zicht was. Blijkbaar zit doemdenken ook in de mens. Als alles goed gaat kunnen we ons moeilijk voorstellen hoe slecht het kan zijn, maar als de dingen slecht zijn is het ook moeilijk voor te stellen dat het nog goed komt.
Tijdens een redactievergadering van Noorderbreedte ging het over de impact van de energietransitie op ons landschap. Kan je nog klagen over het effect van windmolens en zonneparken op ons landschap, als je weet dat door klimaatverandering hele delen van de wereld onbewoonbaar worden? Als het beschermen van ons landschap ten koste gaat van landschappen op de wereld, zijn we dan echt goed bezig?
Een vorm van uber-relativisme ligt op de loer. Elke vorm van klagen of van leed kan nooit meer in verhouding staan tot leed van ergens anders op de wereld. Maar ondertussen koop ik een kerstboom (niet eens een duurzame dit jaar) en vraag ik me af of we op 25 december al kunnen aftellen tot de lente. Maak me druk om alle griepjes die rondgaan en wat ik vanavond moet koken. Uiteindelijk blijkt toch je eigen directe omgeving het meest effect op je te hebben.
Waar kies je voor? De focus op de mensen om je heen, daar zo goed mogelijk voor zijn. In gesprek blijven, niet je kop in het zand steken, of vervallen in apathie. Niet jezelf zo overladen dat je tot niks meer in staat bent. Medelijden, daar heeft niemand wat aan. Daarnaast is het ook vreemd om te kokketteren met wat het lijden van anderen met jou doet. Vanuit je verwarmde woning met een volgestouwde koelkast.
Maar toch even: het respecteren van de rechtsstaat is blijkbaar een punt van discussie nu?
