Op een ‘100 jaar oude dame’ varen we het Hoornsemeer over. Het is warm, maar een koel briesje maakt het aangenaam. Deinend over het water vertelt de schipper met felblauwe ogen ons de verhalen van het meer. Hoe je hier vroeger zwemles kon krijgen voor een kwartje maar vanwege de veenbodem wel zwart uit het water kwam. En hoe de hertjes hier graag naar de eilandjes in het midden zwemmen.
Even waan ik me in het paradijs, maar het is niet allemaal pais en vree. Want sinds kort is er een verbinding tussen het meer en de Drentsche Aa gemaakt. Dat volgens onze kapitein nu ‘zo schoon is dat er zelfs allemaal planten in gaan groeien.’ Wat het lastiger maakt om te varen of te zwemmen. Dat er nog wel wat af te dingen valt op dat ‘schone water’ laat ik hier maar even buiten beschouwing.
Er zijn van die ideeën waarbij ik verwacht dat mensen er alleen maar positief tegenover zouden kunnen staan. Zoals schoon water of een veld vol met wilde grassen en bloemen. Maar de werkelijkheid (in de vorm van een schipper of buurman die vraagt wanneer we het gras gaan maaien) blijkt anders in elkaar te zitten.
Als we terug zijn van het boottochtje ga ik nog even in de tuin werken, het stukje aarde waar ik wel zelf controle over heb. De buurman had blijkbaar hetzelfde idee en steekt zijn hoofd over de schutting: ‘Weer met de tuin bezig, buurvrouw? Mij niet gezien hoor, ik heb een hekel aan tuinieren’, zegt hij terwijl hij met een gasbrander het onkruid van de oprit te lijf gaat. Ik knik vriendelijk waarop hij mij toevertrouwt dat hij ook nog een voorraad Roundup heeft staan ‘voor noodgevallen’. Als ik even later weer naar binnen ga, is hij nog druk bezig met de oprit. ‘Fijne avond buurman’, roep ik hem toe.
Ik denk terug aan het Hoornsemeer, ooit gecreëerd omdat er zand nodig was voor de aanleg van de A7 Groningen-Drachten en de wijk Corpus den Hoorn-Zuid. Volgens de schipper zijn de eilandjes in de eerste plaats zelfs gecreëerd om de A7 eroverheen te laten lopen. Ik zie zo voor me dat we met een snelweg boven het Hoornsemeer toch wat zouden inleveren qua sfeer. Maar nu zijn juist die eilandjes een veilige plek voor zwemmende hertjes. En zo blijken de afslagen die we nemen toch anders uit te pakken dan je verwacht, en sommige werelden die ver uit elkaar lijken te liggen toch samen te komen.
